A Lareira Máxica naceu o 01/05/2006. É un medio de comunicación galego creado e coordinado por Julio Torres. A.L.M. ten páxina no facebook.
Opinión, actualidade, lembranzas, humor, música, relatos, deportes, internet e moito +
O diseño da páxina optimizouse para verse ben con resolución de pantalla de 1.280 x 1.024.
NORMAS:
1- Non se publicarán artigos e/ou comentarios con contido ou enlaces que poidan ser considerados difamatorios, vexatorios, insultantes ou Spam.
2- Non se permiten artigos e/ou comentarios firmados baixo "anónim@"
3- En temas que poideran resultar polémicos -como é o caso de denuncias concretas contra persoas, empresas ou outros entes- deberanse comunicar os datos necesarios que permitan verificar a súa identidade real(nome, apelidos, D.N.I.), ó email alareiramaxica@gmail.com, aínda que logo se firme o comentario baixo un seudónimo. Este mecanismo emprégase por precaución ante posibles peticións xudiciais que poidesen xurdir.
4-En todo caso, A Lareira Máxica decidirá se os artigos/comentarios se publican ou non.
5- Non compartimos necesariamente o contido dos artigos e comentarios alleos publicados
Hai so unhas horas morreu unha grande cantante galega: Ana Kiro (nome artístico de María Dolores Casanova González), víctima dun cáncer que padecía desde hai varios anos. Esta arzuana de nacemento -afincada en Mera- tamén foi presentadora (na TVG), actriz e destacou por ser unha excelente persoa. Non tiven o gusto de coñecela pero sempre me pareceu cercana, humilde e moi agradecida cando a vías por televisión. A súa voz endulzounos a moitísimos galegos o corazón. A súa música moi vitalista, alegre, atrevida e desenfadada servía para esquecerse das penas por moi duro que fora o traballo. Non hai festa en Galicia na que non se escoitara nunca unha das súas cancións. Foron innumerables veces as que soaron os seus temas.
Ana Kiro sempre se sentiu moi orgullosa de ser galega, e así o facía ver tanto na nos seus temas como nas súas entrevistas. Hoxe "Na saia da Carolina" (a famosa canción do lagarto), "Vivir na Coruña que bonito é" e moitas outras cancións súas quedáronse orfas de nai. Iso sí, o seu legado musical permanecerá, ó igual que as boas vibracións que transmitía cando a escoitabas falar. Unha gran muller. DESCANSE EN PAZ.
Tod@s en alguna ocasión tuvimos la misma duda: ¿a qué compañía pertenece el móvil al que tengo que llamar. En muchas ocasiones importa dependiendo de las tarifas que tienes contratadas con tu compañía de telefonía móvil. Para conocer la respuestas podemos consultar en la página de la Comisión del Mercado de las Telecomunicaciones(CMT) nuestras dudas que serán disipadas en pocos segundos. Un servidor lo ha probado y funciona. Una página muy útil que, desde hoy, estará en los enlaces de interés de A Lareira Máxica en el apartado de telefonía móvil ("averiguar nº").
Por otro lado, en la página de la CMT podéis consultar interesante documentación sobre normativas, resoluciones e informes, publicaciones periódicas, cómo proceder en las reclamaciones y mucha otra información útil para l@s ciudadanos.
Dentro de apenas 6 horas, ás 5 da mañán, comeza o outono según puiden ler no blog do ex-metereólogo de TVE José Antonio Maldonado. Non sabía que tiña un blog en internet. Está claro que na xubilación hai que seguir activos e se che gustaba o teu traballo pois entón é unha boa idea. Con todo, debo lembrar que era o que casi sempre se equivocaba co tempo en Galicia, sobre todo en Semana Santa, co conseguinte e xustificado enfado dos hostaleiros galegos. Esperemos que no blog acerte máis...
Déixovos un vídeo que me enviou Mariam e que recolle o inicio do outono a ritmo das Catro Estacións de Vivaldi, concretamente, como non podía ser doutra maneira a do Outono. Encántame Vivaldi e as súas "Cuatro Estaciones" (en especial a da primavera). Agardemos que non haxa moito frío e humidade na estación das follas caídas. Julio Torres
Alguén nos espeta, coma quen non quera a cousa, e sen petición previa de opinión pola nosa parte, a famosa frase tan inequivocamente expresiva: "Eu non che vou dicir nada pero..."(e aquí expresa a súa opinión sobre algo do que non ía dicir nada) ou o que ó mesmo "Yo no voy a decirte nada pero...". ¿Pero qué entonces?
O outro día escoiteilla dicir a alguén na televisión, pero na vida diaria estamos fartos de oíla. Medo me da cando alguén pronuncia estas ou parecidas palabras. Fai o contrario do que acaba de afirmar. Contradicción, incoherencia, actitude paradóxica, feita con maquiavélicas intencións, disfrazando a manipulación dunha aparente cortesía diplomática que se esvaece en milisegundos. Os españoles e, sobre todo, os galegos, sómosche así. E como @s que tiran a pedra e logo esconden a man. Sí, pero non. Non, pero sí. Depende. Non che vou dicir o que deberías facer, pero voucho dicir aínda que ti non mo preguntes, alá, e con aparente educación... ¿E a ti quen che preguntou? penso. Unha manipulación encuberta en toda regra ¿ou non?...E que hai xente que non da puntada sen fío...
É unha verdade case confirmada aquilo de que "no quedan días de verano, el viento se los llevó..." que nos canta Amaral, letras que serven para ilustrar os agónicos latexos da estación que agora esmorece. So lle restan días para que, como acontece tódolos anos por estas datas, o outono volte a realizarlle un xaque mate na partida de xadrez que mantén co verán. Sempre igual, sempre perde. O verán consume as súas últimas horas de vida ó mesmo tempo que a lúa se declara en cuarto creciente, antes de mudar a súa faciana, estar chea e apadriñar o nacemento da nova estación.
É curioso comprobar como sempre se fala da canción do verán (para min este ano triunfou o "Waka Waka" de Shakira que, ademais, lle trouxo sorte á España que conqueriu o seu primeiro mundial de fútbol), pero nunca se fala dos temas musicais que lembran o final do verán.
Durante moitos anos, sempre pensei que a canción que lle viña ó pelo era aquela do Dúo Dinámico "El final del verano", que ilustrou o final dunha histórica serie televisiva que foi Verano Azul, e da que xa falei no 2006 en A Lareira Máxica. Quen non se lembra a Pancho correndo detrás do taxi que alonxaba a Julia (a pintora, a ideóloga de "¡¡No, no, nos moverán!!") de Nerja rumbo a Madrid. Ou que asistía á despedida de dous pequenos grandes amigos como Tito e Piraña. E á dos demais protagonistas da serie, logo da morte un capítulo antes de Chanquete, o mítico Chanquete. Aquel home que tan ben lle soubo dar vida o actor Antonio Ferrandis, tanto que moita xente pensara que Antonio finara de verdade...
Agora, desde "Días de verano" de Amaral, asocio á canción do dúo aragonés coa despedida da estación da calor. O malo é que non hai película que adopte a súa música, nin chanquetes, pirañas, julias ou panchos...No seu momento díxose que ían facer unha segunda parte de Verano Azul pero á enfermidade do seu director, Antonio Mercero, acabou por sepultar calquera opción. Se vos digo a verdade, mellor que non se fixera, pois xa se saben que as segundas partes case nunca son boas...
O verán está morrendo. Hoxe, na tranquila praia de setembro, fixeime que retiraban os quioscos veraniegos, unha acción cargada de bastante simbolismo implícito. Pero todos sabemos que resucitará a finais en xuño de 2011, claro que a un servidor lle gustaría que o fixese algúns meses antes. Non me gustan os tristes días curtos do outono nin moito menos o frío do inverno (menos mal que quedan lareiras ó pé da que poidamos quentarnos). Con todo, o final do verán supón a reconquista de Sanxenxo polos nativos do lugar, que recupera a súa verdadeira beleza: a dun pobo pequeno e tranquilo cheo de paisaxes e postas de sol moi boas. Como se soe dicir: non hai mal que por ben non veña...
Impresionante o que nos contou Elsa Punset (filla de Eduard Punset)a pasada semana no programa "El Hormiguero" sobre o cerebro humano. De obrigada visión o vídeo. Tiven ocasión de ver o programa o pasado mércores e non me deixou indiferente. Nada mellor que ver o que alí dixo e logo xa me contaredes qué opinades. Ah, ¡¡ Que viva la la buena vida!! (ver vídeo para saber ó que me refiro). Sinxelamente, o cerebro é un apasionante mundo por descubrir. Déixovos o enlace da páxina web de Elsa Punset. Para ler con calma.
A boa nova e que xa deixei programados uns artigos para autopublicarse mañán. Agardo que vos gusten. Non deixedes de visitar o blog e participar nel. Tamén haberá novos colaboradores proximamente. Ah, e se queredes participar no facebook, lembrade que hai un grupo de A Lareira Máxica alí que suma 119 seguidores. No blogger 14 (precísase ter conta de gmail ou un blog en blogger).
Mala nova. Hoxe quixera despedirme cunha frase dunha polifacética persoa que nos deixou hai unhas horas: José Antonio Labordeta:“Los poetas no pueden superar los versos de la calle”. Descanse en paz o home que conseguiu meter unha país na mochila e que nos obsequiou coa súa cultura escrita e musical. Unha gran perda, sen dúbida.
Tentarei facer artigos máis curtos e fomentar a opinión e a vosa reflexión. Non vai ser nada doado, pero vou tentalo. A Lareira Máxica tratará de tocar temas de actualidade para debatir, pero haberá bastante espacio para outros temas atemporais ou para lembrar cousas xa pasadas. Todo isto aderezado con música o máis animada posible e con humor, moito humor. ¿Que sería da vida sen música e sen humor?.
Como xa dixen o domingo, e por de falta de tempo, publicarei menos pero tentarei que haxa cando menos un par de artigos semanais. Por suposto, acepto encantado os vosos propios artigos sobre o que estimedes oportuno. E tamén cos vosos comentarios. Gracias polo voso interés e por visitar e/ou colaborar con A Lareira Máxica. A ver se, entre todos, conseguimos facer deste blog un lugar de encontro para expresar as nosas opinións sobre os temas que queirades. So pido respeto, aínda que non se compartan as opinións aparecidas no blog en forma de artigos ou comentarios.
Xa podedes dicirlles ós vosos amig@s e coñecidos que o luns 20 de setembro volta A Lareira Máxica, cargada de moita ilusión e co seu deseño de sempre (moi poucas novidades haberá neste apartado, pois priorizarei máis o contido que o formato). ¿Máis novidades? Paseniñamente iranse introducindo, na medida das miñas posibilidades. Tempo ó tempo...
Non,non,A Lareira Máxica segue viva, aínda que haxa tempo que non se actualice. O que fixen foi tomarme unhas vacacións que precisaba para desconectar de internet e que, por outro lado, tampouco dispoño do tempo que quixera para adicarlle ó blog. Pero A Lareira Máxica non desapareceu nin desaparecerá. Xa vin que hai varios "bloggers" que así o pensaron e quitaron os seus enlaces das súas bitácoras. A estas persoas dicirlles que, se lles gusta A Lareira Máxica, están de noraboa: nos vindeiros días voltará.
Esta nova etapa de A Lareira Máxica será máis persoal (se ben seguirá publicando os artigos que reciba). En canto ós contidos, haberá un xiro ós inicios do blog e á aquela Lareira Máxica de 2006. A ilusión, as ganas de escribir e os temas sobre os que escribir lonxe de diminuír, aumentaron. A frecuencia de publicación será menor por necesidades persoais, pero haberá, cando menos, dous artigos semanais. A temática será variada. Iso non cambia. A actualidade será máis protagonista, ó igual que as miñas opinións persoais. O humor, a música, as lembranzas, a cultura, internet, os deportes, a fotografía e outros temas estarán presentes na bitácora. O idioma será en galego e en castelán, cada vez máis, co fin de abrir A Lareira Máxica a máis xente. Por desgracia, o escribir so en galego fai que moitos lectores desboten adentrarse no blog. Procurarei equilibrar máis o seu uso, pero négome a deixar de escribir en galego na miña bitácora. Utilizarei máis o castelán, pero o galego seguirá estando presente. Por suposto, e como sempre, estou aberto ás vosas peticións e suxerencias. Tamén me gustaría contar con máis opinións vosas sobre os artigos publicados. A ver se hai sorte...
Un saúdo a tod@s e moitas gracias por seguir visitando e participando neste blog. E benvido @s que acabades de descubrir A Lareira Máxica nas últimas semanas, que me consta que sodes bastantes.
...Xa quedan menos días para o regreso de A Lareira Máxica. Permanecede atentos...
Según el Ministerio de Igualdad, esta se define como:
“La igualdad entre hombres y mujeres pretende garantizar la igualdad de oportunidades y de trato entre ambos sexos y erradicar todo tipo de discriminación y de violencia basada en el sexo.”
Según la RAE (Real Academia Española) la igualdad se define como:
"Principio que reconoce a todos los ciudadanos capacidad para los mismos derechos."
Y decía un novelista francés(Víctor Hugo):
“La primera igualdad es la equidad.”
Hasta aquí tod@s podemos estar de acuerdo.
Y ahora surge la pregunta: ¿Porque a Meiguiña le dio hoy por escribir sobre la igualdad?
El día 17 de agosto publiqué unos proverbios sobre el matrimonio y después de haber leido los comentarios decidi hablar sobre la igualdad. No es algo que haya surgido de golpe y porrazo, es algo meditado de hace tiempo, me apetecía, necesita hacer esta entrada y aquí está.
Estoy de acuerdo en que haya igualdad de oportunidades, en erradicar cualquier tipo de discriminación sea la que sea y ,no solo la basada en la violencia de sexo, más.
Pensareis tod@s: ¡Qué bonito, Meiguiña, a favor de la igualdad”.
Sí, lo estoy pero me hierve la sangre cuando esa igualdad no es real, es una igualdad hecha solo para las mujeres y digo yo ¿y los hombres qué? ¿ no tienen derecho a la igualdad? Vamos a pensar un solo instante, nos daremos realmente cuenta de que esta ley solo favorece a las mujeres, esta y otras leyes.
¡Que sí!¡Que durante años, siglos, la mujer fue la más discriminada!
¡Pero ya estamos en el siglo XXI!
Cuándo una pareja con hijos se separa, ¿Quién se queda con esos hijos? La Mujer, sea buena o mala, eso al señor o la señora juez pasa de averiguarlo y ¿qué sucede con el hombre? Primer y tercer fin de semana del mes, mitad de las vacaciones de navidad y semana santa y un mes en verano
¿El señor o la señora juez se han parado preguntar si esos hijos prefieren convivir con el padre? NO, LA LEY ES LA LEY Y LO QUE DICE ES QUE CON LA MADRE, SIN MÁS.
Pero si ellos fueran uno de los componentes de esa pareja que se separa ya se molestarían y preocuparían de que la ley fuese la que mejor les viniera a ellos. CONVENIENCIA.
¿A esto llamamos igualdad? Permitidme que me reía, esto es INJUSTICIA.
Mal vamos con la igualdad cuando solo se aplica para favorecer a unas y perdujicar a otros.
¿Nos atrevemos a definir esto como igualdad? YO NO, MEIGUIÑA NO Y ... (YO, MI PERSONA REAL, MI NOMBRE VERDADERO) NOOOOOOOOOOOOOOO.
Yo quiero igualdad, pero para todos y todas.
Estoy harta de una igualdad a la carta.
Podría seguir escribiendo sobre este tema pero perdonadme ... es algo que saca lo peor de mi, mi lado oscuro, mi bruja y no mi meiga, por ello finalizo de esta forma. Allá cada uno con su opinión sobre este tema, la mía es mía y JAMÁS, NUNCA, LA CAMBIARÉ mientras en este país u otros la igualdad sea un termino tan .................... digamos HUMO.
Cualquier calificativo sobra para describir el monumento por excelencia de la ciudad de los picheleiros. El desgaste de sus escaleras y su Santo de los Croques habla por sí solo de la historia de el que es sin duda el monumento más internacional de Galicia.
IMAXE E COMENTARIO REMITIDOS POR: Toupeiro Colaborador de A.L.M.
Uf, qué mal estaba o ano pasado. Non é casualidade que hoxe estea escribindo aquí, é que me preguntou un colega, falando das rebaixas, se comprara algunha colonia nova.
Obviamente, acórdome do que escribo, aínda que dun xeito moi vago. Agora, reléndome, deime conta de que o día que escribín “A alma apolillada” estaba moi mal. Case non me recoñezo. O caso é que non recordo o motivo de tan tremendo desazón. Seguramente sería unha especie de fastío multifactorial, por dicilo dalgunha maneira.
O meu colega é dos que pensa que non debo desperdiciar o meu presunto “talento” escribindo no blog. Discrepo. Para desperdiciar algo, primeiro hai que telo. Segundo, o talento, sen recoñecemento público, non serve para nada. Terceiro, o talento nin se crea nin se destrúe. Entón, pódese abusar canto se queira del porque tampouco se gasta nin se che rompe. A este colega rebatinlle o seu argumento porque sei que hai suficiente confianza.
Outro colega e o outro consello: hai que loitar, loitar e loitar, e presentarse a todos os certames literarios habidos e por haber, como fixo Juan Manuel de Prada nos seus comezos, ¿non liches “o suplemento” este domingo? “O Suplemento”, masculino, singular, como se estiveramos en Cuba e no noso pais so se publicara un xornal. A este non me molesto en facerlle a aclaración anterior porque é un tipo moi susceptible e sei que o seu consello esta cargado de boa intención.
Os colegas son fonte inesgotable de consellos, da igual que llos pidas ou non. Algúns, os máis ousados, atrévense a aventurarse nas zonas máis pantanosas da alma. Outro consello: non se debe chamar por teléfono ás persoas que non devolven as chamadas porque esa é unha mostra de total desinterese. Este procede do meu amigo Manuel que leva anos intentando transmitirme unha serie de principios reitores das relacións humanas que, segundo el, todo o mundo coñece e pon en práctica. Seica forman parte do pack “sentido común”. Unha de dúas: ou eu lle saín un alumno moi torpe, un auténtico kamikaze, ou o meu pack viña incompleto. Das mensaxes de texto inda non me dixo nada, non sei se terán o mesmo tratamento que as chamadas ou, pola contra, se terán lexislación propia.
Outro consello, esta vez de Miguel : non se pode andar entrando e saíndo da vida da xente cando che pete. Se o virades, ponse moi serio e fálame como se lle estivese berrando a un crío de cinco anos. Miguel é un fulano moi radical, incapaz de moverse nas fronteiras dos sentimentos. Penso que tampouco ten mala intención, el é así, sen máis. Inda vai ser culpa miña que me abran as portas de par en par e me reciban cun par de bicos.
Seguro que a estas alturas xa pensaredes que teño máis “asesores” que o mesmísimo Obama. Case,case. E iso que teño a inmensa sorte de que as tías-avoas, dende fai un tempo, xa me deron por caso perdido “o pobre é un rariño”. A tía Lita, que esa e primeira tía ou como se diga, non. Ela aínda non, que é moi persistente. Non sei porque estraña conexión neuronal me acabo de lembrar do spot do Cucal . "Las cucarachas son persistentes, nacen, crecen, se reproducen y con el nuevo Cucal Aerosol.... As perlas da tía Lita, que son auténticas e non dos chinos, que por algo ela foi das que gañou toooooodo canto ten traballaaaaando, non teñen desperdicio: “tes que facer o que máis che conveña”, “hai que saber escoller ben”. O que hai que oír. O ruído tamén é contaminación, acústica, para máis datos.
O meu querido primo Moncho tamén me fixo a súa aportación: “Cásate e senta a cabeza, non ves que felices estamos nós cos nenos”. Foi o ano pasado, pola festa do San Xoán. Este ano deixoume desconcertado: “Alvariño, cánta envexa me das”. Agora que o penso, non me estraña que o ano pasado estivera tan mal. Este ano estou mellor, moito mellor. Vivo. Xa non preciso ir facer terapia a perfumería do Corte. Iso si, na casa teño perfumes para os vindeiros 20 anos. O meu tempo me levou. E por outra estraña conexión neuronal, debe ser cousa deste calor abafante, que antes de fulminarme cun certeiro golpe seguramente me estea a provocar cortocircuitos no cerebro, acabo este relato lembrándome do cantante Raphael , ¿Qué sabe nadieeeeee....?
** A música dos 80. Todo tipo de música.
-
Amúsica dos 80 é, sen dúbida, un dos referentes do panorama musical. Tense
falado ata o infinito. Non me estrana. En España foi a década das famosas
movi...
Publicacións
