** ODA ó 2008 entre promesas, utopías e humor

E un novo ano xa está aquí. Nace virxe. Está por escribir, por facer.... Oxalá sexa moito mellor que o difunto ano 2007. Ou polo menos, que non sexa pior.

Neste 2008 recén inaugurado cómpre sinalar, alomenos, dúas grandes citas: a Expo 2008de Zaragoza (aínda está presente nas nosas retinas a de Sevilla 92 coa súa mascota Curro e a canción "Sevilla" de Los del Río -país tempo despois da Macarena e do Vitorino- que foi unha especie de himno da cita mundial) e a Eurocopa de fútbol de Austria e Suiza, na que, particularmente, non agardo ningunha noticia boa sobre a nosa selección española (parece o conto do lobo...)

Como a tábula rasa de Locke, o 2008 sempre é unha boa excusa para facer promesas, moitas delas infructuosas e que se perderán no transcurrir dos días, cal malos estudiantes que deixan todo para o atracón final. Promesas, promesas que non valen nada como diría o grupo vigués Los Piratas. Aínda que, non se pode xeralizar, porque haberá quen pense que as promesas están para cumprilas, e a verdade é que é así.

Adelgazar, deixar de fumar, ir ó ximnasio, poñerse a estudiar para unhas oposiciones en serio, e tantas outras forman parte desta seudosorinesas populars e universais. Bos propósitos que o que lles fai falta é vontade, perserverancia e paciencia.

Hoxe é día 1. O un semrpre é inicio de todo. O ano pasado lanzaba unha
oda ó number one. Un o principio de todo. E non estaría de menos lembrala un pouco porque é atemporal para tódolos anos.

O nadal case remata co incio do novo ano. En España quédannos os Reis. Non os de verdade, senón os outros, os que veñen de Oriente, os que nos traen regalos e ilusión moita ilusión. Unha palabra que nos vén ben nunha sociedade na que ata che cobran por respirar. Unha sociedade na que o máis parvo se quere facer rico... Unha sociedade consumista e que nos consume. "Poderoso caballero es don dinero" que diría aquél. Unha sociedade na que os valores fundamentaia se perden en favor do material e dos euros por desgracia. Algo que no 2008 tampouco se vai solucionar por desgracia.

Oxalá este 2008 nos traia boas noticias. Vou ser algo utópico: unha sociedade na que non haxa guerras nin atentado. Unha sociedade na que os pisos teñen un xusto valor. Unha sociedade na que a hipocresía se desgasta. Unha sociedade onde a envidia se vai de vacacións indefinidas. Unha sociedade na que o sentido común impera máis. Unha sociedade onde os políticos non busquen o interés propio sobor de todo e sí o da xente (que mal me cae a xente que nos trata de enganar con contos chinos e pensa que somos parvos e eles moi listos). Unha sociedade onde o euro deixe de facer redondeos. Unha sociedade onde haxa un canón xusto. Unha sociedade onde a precariedade laboral sexa unha lenda totalmente ficitia. Unha sociedade, en defintiiva, máis decente e menos egoísta, hipócrita, cínica... e onde os valores humanos se impoñan EN SERIO e que non fose un conto que escoitamos en determinadas épocas marcadas no calenario durante 15 días ou algo así. Unha sociedade onde as promesas se cumpran e non sexan seudopromesas.....Utopías, si xa o sei...

Uy, estou moi filosófico. Será o ano novo. Por certo, vou tentar facer artigos máis curtos. Ou tentareirno. Non prometo nada.

Hoxe empezou o 2008. Na man de todos está contribuír a facer unha sociedade mellor. ¿Lembrádevos do anuncio de "Total so son...." referente á auga. Pois algo similar....

Que o 2008 nos traia saúde (ante todo), amor, traballo e sorte. Un saúdo moi especial para tod@s eses amig@s de A Lareira Máxica.

Ah, e que nos traia moito humor, MOITO. A vida sen humor -como sen música- non é nada agradable. Ríamonos máis. Xa sabedes que din que rir é bo... E que os Reis vos traian moitos regalos, se fostedes bos e boas claro....

Carpe Diem, Carpe 2008

---

UN ARTIGO DE: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

** 2007. Punto e final. 2008. Feliz ano!!!

Acabouse 2007!!! O ano esmorece entre os seus últimos alentos. Un 2007 no que pasaron moitas e variadas cousas. Unhas boas e outras malas, para variar. Cada ano por estas datas facemos acopio das cousas que pasaron, dos famosos que faleceron (entre outros este ano poderiamos citar a: Fernando Fernán Gómez, José Luis Coll, Luciano Pavarotti ou Nicolau Casáus). Un ano bo para moit@s e malo para outros. A música de tódolos anos...

Chegado o 31 de decembro sempre me lembro dunha canción de Mecano, titulada "Un año más" que pertence ó exitoso álbum do ano 1988 Descanso Dominical. Fai referencia ós 5 minutos antes das badaladas de fin de ano e cómo se lembra o que pasou nese ano.



Este ano 2007 que acaba tamén pasará a historia por moitas cousas. O outro día comentaba cun amigo unha: a do debate de liberdade de expresión xurdido a raíz dunha viñeta de humor publicada como portada da revista El Jueves que tod@s xa vístedes. Persoalmente, e sen entrar a valorar o contido da viñeta, creo que foi pior proibila que non telo feito. Déuselle aínda máis repercusión. O efecto boomerang... Sí, moit@s son o que opina o mesmo ca min....Pola importancia que adquiriu paso a por a imaxe, que colga de multitude de blogs..



¿E ti que recordos ou anécdotas te vas levar deste 2007? Lembremos deste 2007 as cousas boas que nos pasaron. Feliz 2008!!! ¿De que maneira o vas celebrar? . Lémonos no 2008. Agardo...

---

P.D.: Coidado nas estradas na Noite de Fin de Ano. Sentidiño e responsabilidade, please!!!

---

Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica.....As últimas de 2007

" A ignorancia de moitos dálles poder a poucos"
Hiram Maldonado

---

" Cando os que mandan perden a vergoña, os que obedecen, perden o respeto"
Lichtenberg

---

" A porta mellor pechada é aquela que pode deixarse aberta "
Provervio Chino

---

" Non existe remedio contra o mal cando os vicios se convirten en costume"
Séneca

---

" Estudia o pasado e coñecerás o futuro"
Proverbio chino

** Con H de Humor e con R de Risa (e con A de Atraco)

NNun país que presume de ter unha Constitución que proclama a presunción de inocencia, como un dereito fundamental, dáse o visto bo a grabar cun canon económico que irá a parar as "maltreitas" arcas da SGAE certos dispositivos que poden almacenar música (pero que non teñen porqué usarse para estes fins) como teléfonos móbiles, discos duros, tarxetas de memoria,... ¿Será consitucional tratar ós españoles como culpables sen demostrar a súa culpabilidade? ¿Imos cara diante ou volvemos á época do feudalismos? E ollo, A UNS POR APROBAR O CANON E A OUTROS POR QUERERSE SUMAR AGORA Ó CARRO DO NON PORQUE LLES CONVÉN CANDO ANTES TAMÉN O APOIABAN...: Facenda xa hai unha, a outra, A DA SGAE non é máis que un organismo privado, lexítimo, pero cuns límites. Agora so faltaría que voltase o dereito de pernada........Se é que en certas cousas imos para atrás....

O paradóxico é que logo compras un cd e non podes facer unha copia de seguridade do cd (que por certo, están a precio do ouro) noutro cd virxe que tamén mercaste e que está gravado cunha certa cantidade económica a maiores porque xa daban por feito que o ías usar para iso. Entón ¿qué? Unha de dúas: ou quitamos as proteccións para que tódolos españoles poidan copiar libremente o cd que mercaron OU non cobramos o CANÓN. Pero ¿por que coformarse cunha soa cousa, podendo obter as dúas? TOTAL NINGÚEN VAI DICIR NADA... E podería seguir...

A ver: que cobren o canon, pero que llo cobren á xente que usa eses mecanismos dixitais para os fins que denuncia a SGAE. Iso si, que non llo cobren ó resto dos mortais españois porque XA SE DÁ POR FEITO QUE O VAN A USAR PARA ISO. PRESUNCIÓN DE INOCENCIA NON ERA UN DEREITO FUNDAMENTAL. Pero claro, é máis fácil e máis enriquecedor cobrarllo a tod@s e listo. ESTABLECEDE UN CANÓN XUSTO E NON XERAL!!!!! E NON VOS CONTRADIGADES NOS VOSOS ACTOS E NON INTENTEDES COBRAR UNHA COUSA E LOGO NON DEIXAR COPIALA. MENUDA JETA!!!!

Como diría Rosalía de Castro: MEXAN POR NÓS E DIN QUE CHOVE....

¿Ti que opinas desta canon da SGAE?

---

UN ARTIGO DE: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

** Emilio Calatayud, un xuíz que rompe moldes

Envíanos Sonia uns vídeos sobre un famoso xuíz de menores de Granada Emilio Calatayud. Persoalmente a min é unha persoa que me gusta escoitala e que ten moita razón no que fala. Creo que non se pode dicir máis en menos tempo e de forma tan locuaz. Pero o máis importante, é que as súas sentencias son exemplares e buscan a reeducación do infractor. Un exemplo: que un menor participa nun botellón e ensucía un lugar. Castigo: limpar os restos doutro botellón, para saber o que lles custa ós barrendeiros limpar o que outros fan....

Oxalá outros xuíces foses tan vehementes, prácticos e se implicasen tanto como Emilio Calatayud. Recomendo que os vexades, cando menos os vídeos que nos enviou Sonia porque non teñen ningún desperdicio. Non é ningunha perda de tempo. Xusto o contrario. Logo de escoitalas gustaríame que opinarades sobre os asuntos que neles se toca. E son moitos. Insisto: estou totalmente dacordo con todo o que neles di Calatayud.

A maiores póñovos outros catro que pertencen o programa Línea 900 (por certo, o programa foi suprimido hai unhas semanas é que creo que debería ter seguido en antena porque abordaba temas de interés. Era un dos poucos programas que valía a penar ver).







¿Que pensades? Pero hai máis..... Tamén vos recomendo visionalos....

---

Vídeos do Programa Línea 900

---

Con todo o material videográfico, queda aberto o debate. Os temas e exemplos que se abordan nos vídeos creo que son moitos. Non teñades medo a opinar. ¿Gústavos a forma de actuar do xuíz? Si, non ¿por qué?

Carpe Diem
Julio Torres

** A Frase Máxica....Versión Navideña

" ¿A hipocresía descansa no Nadal?. Non. Nestas datas vai máis lonxe é vístese co seu traxe de gala "

** Unha longa noite de traballo para Santa Claus

Parece increíble que Papá Noel poida repartir tantos regalos nunha soa noite. ¿Sospeitoso, a que sí? Pero este ano, foi pillado in fraganti namentras voaba por todo o mundo no seu trineo xunto cos seus renos. Se queredes ver vídeosmostras disto visitade esta páxina. E eu que pensaba que non existía......Jeje...

¿Sabedes con cantos nomes diferentes se coñece a figura de Santa Claus ou Papá Noel.
Se queredes saír de dúbidas visitade este enlace da Wikipediaque nos remite a nosa colaboradora Raquel a propósito da celebración destas festas. Algunhas son ben simpáticas ou chamativas. Tamén se inclúe unha referencia a historia de San Nicolás de Bari e a súa transformación en Santa Claus.

Un saúdo e seguide pasando unhas boas festas. Iso si, precaución, sobor de todo na carretera se conducides!!!!

P.D.: Síntoo por Papá Noel, pero eu son dos Reis Magos ¿e vós?

** FELIZ NADAL E FELIZ 2008. Gracias a tod@s

Neste día de Noiteboa quixeramos desexarvos desde A Lareira Máxica, en especial @s que nos seguides habitualmente, unha moi boa Noiteboa, un feliz Nadal e un próspero ano Novo, no que a saúde vos acompañe que, ó fin é o cabo, é o máis importante nesta vida. Asemade, que o amor inunde as vosas vidas e o traballo non vos falte, nuns tempos onde pagar hipotecas e demais gastos estase a tornar unha misión moi difícil.

Oxalá no 2008 A Lareira Máxica siga contando coa vosa presencia, pois sen vós, este proxecto estaría coxo. Sería un blog persoal e non pluripersoal como tratamos de facelo.

Agardemos que ALM poida seguir adiante no 2008 con maior ou menor periodicidade, pero seguir ó fin e ó cabo. Desde aquí quixera facer un agradecemento moi especial: A Patri, que pese a estar cada día máis e máis ocupada co seu quefacer profesional e doméstico nos bota unha man. Sen ela, este blog non podería terse administrado nos últimos meses. Posiblemente, en breve, Patri nos deixe por falta de tempo. Non é seguro. SEXA COMO FORE GRACIAS POR TERNOS AXUDADO.

Outra peza fundamental sodes os colaboradores, sen vós este blog SI QUE NON TERIA PODIDO PUBLICARSE NOS ÚLTIMOS TRES MESES. GRACIAS TAMÉN. E aproveito para animar a máis xente a participar: podedes escribir de calquera tema que vos guste, agás de política (porque este blog non é un blog para falar de temas políticos: para iso hai moitos e moi bos). Tódalas colaboracións serán benvidas e publicadas. Máis facilidades IMPOSIBLE.

Gracias tamén ós que neste 2008 descubrístedes o blog unha vez e seguístelo visitando máis veces posteriormente. Gracias a As de Ouros, Alvariño, Calypso, Drosophyllum, Eifonso Lagares, Guillermo Pardo, Nacho Mirás, O Moucho, Polizón ou Zebedeo, entre outros (que non se me enfade ningúen se non o nomeo).

Sinto que, ó mellor, poida ser pesado con tanto agradecemeento, pero creo que de ben nacidos é ser agradecido. Que menos pola miña parte. Este é un blog moi modesto que tenta crecer día a día e, toda a axuda é importante para consolidar un proxecto que naceu un 1 de maio de 2006. GRACIAS de todo corazón, por axudarme a facer posible este proxecto de blog colectivo interactivo, como dalgunha maneira o dei en chamar, acertada ou equivocadamente.

Xa digo que non sei se no 2008 ALM vai tornar nunha publicación con outra periodicidade. O que teño claro e que, agás que causas de forza maior, vai seguir.

DE NOVO MOITAS GRACIAS @S QUE A FACEDES POSIBLE. ESTOU ABERTO A SUXERENCIAS (como xa fixo algunha persoa).

CARPE DIEM E FELIZ NADAL

---

Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

** O Recuncho Literario de........Rafael Valcárcel

Es raro que una persona que haya vivido en el barrio madrileño de Lavapiés, en los años 50, no recuerde a Gloria Domínguez Carpio. Era una mujer muy poco agraciada, solterona y sin ningún pretendiente, se ganaba la vida fregando suelos, no tenía familiares cercanos ni amigos, su casa era una habitación sin ventanas y, en resumen, su existencia se limitaba a trabajar y a dormir, pero todos la envidiaban. Se la veía feliz.

Algunos de los que rozaron por instantes la vida de Gloria no perdieron la oportunidad de preguntarle -con más indiscreción que sutileza- cuál era la razón de su desconcertante estado anímico. Y, palabras textuales de la señora Domínguez: “La gente me tomaba por una jovencita loca, por una loca clínica, mas no desgraciada. No lo decían, pero sus miradas bastaban. Además, se despedían de inmediato y no volvían a tocar el tema. Explicarles que mi alegría se debía a la ilusión de llegar a casa para dormir cuanto antes y así soñar el mayor tiempo posible les parecía demencial”.

Ella no recuerda desde cuando empezó a vivir en sus sueños. También asegura no conservar imágenes de sus primeros años en casa de sus padres. Le gusta creer que llegó a ese mundo perfecto por casualidad, gracias a su curiosidad infantil. Sin embargo, Andrés Blanco, ex empleado del clausurado orfelinato Santa María, donde ella se crió, plantea que fue el dolor profundo y constante lo que la llevó a refugiarse en la fantasía. En todo caso, más allá del origen, lo relevante en su juventud era su presente. Y el presente no es algo que se ve o se toca o que está en el entorno, sino aquello que se siente y se percibe. Por eso mismo su felicidad era tan real.

...Ampliar/recoller resto do artigo [ +/- ]

En los años 50, al salir del trabajo, Gloria evitaba cualquier tipo de contratiempo para llegar a su casa. Una vez ahí, se quitaba los zapatos en la entrada, abría el baúl que contenía las conservas, sacaba una, cogía la barra de pan, cortaba un trozo, ponía una fruta junto a su plato y comía lo necesario. Tras terminar, colocaba los utensilios sucios en un barreño que poseía una tapa hermética para contener los olores. Después, salía al pasillo y entraba al baño comunitario. Ya bañada y en pijama, se iba directa a la cama. Esa rutina la seguía de lunes a viernes. El sábado, se despertaba a las 10 de la mañana, tomaba desayuno, realizaba las compras de la semana, lavaba todos los utensilios y la ropa, limpiaba su casa, comía algo más contundente que los otros días, salía al pasillo, entraba al baño y, finalmente, se iba a dormir, hasta el lunes, día en que se levantaba un poco antes de lo habitual para recoger la ropa del tendedero.

Su casa era una habitación de 12 metros cuadrados, donde al apagar la luz era imposible distinguir si era de día o de noche. Tenía un colchón muy cómodo -colocado directamente sobre el suelo-, un armario salido, el baúl de las conservas, una caja con los utensilios, el barreño y una pequeña mesa personal de 20 centímetros de altura, sobre la que estaba el frutero y la panera. Nada más, ni siquiera polvo.
Apenas se acostaba entre las delicadas sábanas, Gloria despertaba junto a su marido y hacía el amor, sintiendo las caricias de los primeros rayos del sol. Después alistaba a sus dos hijos para ir al colegio mientras él les preparaba la merienda. El resto del día lo iba construyendo a su antojo. Pero no siempre fue de ese modo. Al comienzo dedicaba mucho tiempo a concentrarse en algo específico para soñar con ello, y a menudo no resultaba. Cuando eso le fue fácil, empezó a manipularlos desde dentro, en sus duermevelas, cosa que le cansaba muchísimo. Con los años, aprendió a vivir dormida. Aquel proceso fue de la mano del tipo de sueños que creaba, pasando de princesas y hadas a una vida real perfecta.

El lunes 9 de marzo de 1959, dentro de su rutina, Gloria conoció a un asturiano que la comenzó a querer, aunque para ella sólo era un contratiempo. Él no desistió, cada día se enamoraba más de la felicidad que transmitía y se lo hizo saber con cientos de detalles y algunas palabras. “Sólo por escucharlo, llegué hasta sentirme infiel con el hombre que me había dado dos hijos en mis sueños. Sé que puede parecer ridículo… ¡teníamos una relación de casi 7 años! Una relación preciosa, ideal”.

Un día, de repente, Gloria aceptó salir con el pretendiente. También aceptó casarse con él y emprendieron una nueva vida en Asturias. “Qué se va a hacer, me enamoré. Yo quería al padre de mis hijos, lo quería mucho, pero no era la clase de amor por la que eres capaz de dejarlo todo, tu armonía, incluso tu felicidad”.

Actualmente Gloria Domínguez sigue casada en Asturias y tiene tres hijos y cinco nietos inscritos en el registro civil español. Asegura que todas las noches continúa viendo a sus otros dos descendientes, que aún no le han dado nietos.



---

---

Fragmentos de Sueños de Gloria de Rafael R. Valcárcel

---

---

---

TEXTO REMITIDO POR: Mariam
Gran Colaboradora de A Lareira Máxica

** A Frase Simpática.....Versión Navideña Total

" Anda solto un gordo barbudo vestido de vermello que non é moi sexi pero que da regalos, déixao entrar na túa habitacion, ó fin e ó cabo o físico non é o que máis importa, senón os regalos ¿non? "

** Con H de Humor e con R de Risa....

---

VIÑETA REMITIDA POR: O Moucho
Colaborador de A Lareira Máxica

** Yellowfin and Christmas business

Esta temporada escribín moito, a pluma éme de gran axuda. Non sei cantos anos terá, uns cantos. Levaba unha gran temporada dormitando no fondo dun caixón do escritorio. Atopeina un día, por casualidade, mentres buscaba uns papeis. Sigue estando igual que sempre, é un pracer escribir con ela, un pracer que me ocasiona algunha que outra incomodidade. A min gústame escribir na cama, a medianoite. Teño que recoñecelo, son máis rudimentario que Pedro Picapiedra. Logo ven o peor, teclear o texto no PC. Dáme moita pereza, nunca atopo un momento. Quizais debería comprar un impresora multifunción e escanear os meus folios en vez de teclear.

Non é mala idea pero os indicadores económicos máis fiables, e non me refiro ós que manexa o ministro de economía, senón ós petos dos consumidores, indican que se aveciñan tempos de crise. Hoxe, por exemplo, foi noticia no telexornal de Matías Prats que van subir as latas de atún un 20% e as dos berberechos un 10%. A subida do atún aféctame, gústame o atún. Segundo dixo un mandamáis da patronal, parece ser que as conservas mantiñan os prezos dos anos 80. Non sei, daquela eu soamente me preocupaba dos prezos das chucharías, e, a verdade, tampouco lles afectaba moito a inflación. Estou sensibilizado co tema do consumo, canto máis temos máis queremos. Somos insaciables. Pois non, así non pode ser. Por agora, non vou mercar o trebello multifunción, que por certo non é nada caro... Bo intento, pero non, non caio na tentación.

...Ampliar/recoller resto do artigo [ +/- ]

Este tema queda aprazado, polo menos ata as rebaixas. Daquela, xa se retomará e se volverá a valorar. Febreiro é o mellor mes do ano para as compras impulsivas e compulsivas, polo menos, os cartos cunden un chisco máis. É curioso como acaba o Nadal, as rebaixas poñen fin á campaña navideña. Os centros comerciais son os que marcan os tempos, as caixas rexistradoras dominan o noso mundo.

O Nadal empeza dous meses antes do 25 de decembro, coa invasión dos estantes dos supermercados polos doces navideños. Logo, van colocando o alumeado nas rúas e aparecendo os primeiros Papa Noeles pendurados nas ventás. O peor de todo é que os da tele póñense pesadísimos cos anuncios dos perfumes e do omnipresente Freixenet. Deben ser mensaxes subliminais dirixidas a Ramón García para que se acorde de que ten que planchar a capa. A parafernalia é sempre a mesma, hai pouco marxe para a improvisación. Un sábado pola tarde, mellor se chove, adornamos o abeto de plástico e xa está, xa estamos inmersos no Nadal. Eso si, falta o calvo da lotería que xa parecía un máis da familia.

No século XXI faise unha gran celebración do Nadal. Sen embargo, paréceme que algo falla, ¿non se celebra o 25 de decembro o nacemento de Xesús nun portal de Belén? Sí, é eso, xa case non me lembro. Polo visto, aquela noite, a mula e a vaca conformáronse con media ración e non lle comeron ó colchón de pallas do neno Deus. Posiblemente, Xesús xa as vía vir o día que expulsou os mercaderes do templo.

Cando lle falo deste tema a Juanjito, a meu primo Juanjito, que xa parecemos parella de feito, el sempre me recorda que moita xente é atea. Ten toda a razón, cadaquén é dono das súas crenzas e das súas opinións, faltaría máis. Pois eu, facendo uso do meu dereito a libre opinión, aproveito para afirmar que me dan noxo os despilfarros navideños dos falsos católicos, que, a verdade, inda me parecen peores que o colectivo das falsas beatas. Anque Rabudo, (un saúdo, mestre), diga que non hai elemento máis ruín que unha falsa beata nun autobús urbano de Santiago, a min as falsas beatas sempre me pareceron un pouco bobaliconas e inocentes. Qué tempos aqueles, non sei onde botaría miña tía Florentina o velo e o rosario. O velo debeuno gardar no baúl do faiado e o rosario inda lle é un bo complemento para as tardes de velorio e cotilleo. As beatas forman parte da idiosincrasia do noso país e ó mellor o día que desaparezan inda lle fan homenaxes. Agora, que andamos a voltas coa recuperación da memoria histórica pode pasar calquera cousa, todo depende de quen mande...

Xa está ben, estou a piques de entrar no territorio comanche da temática política e vai ser mellor que pare. Vou durmir. Oxalá me acompañe a sorte e teña un soño bonito, que o imposible non quita o bonito e, ademais, nos soños todo é posible...Cousas miñas.

---

UN ARTIGO DE: Alvariño
Gran Colaborador de A Lareira Máxica

** Non nos tocou a lotería ¿e a vos?

Non me tocou a lotería. Outro ano máis. Pero tocoume outra: A SORTE DE TERVOS COMO LECTORES de A Lareira Máxica, unha páxina pensada para que poida participar nela quen queira e non so un servidor. O que máis me gusta é que ALM poida ser sitio onde publiquen diversas cousas, diferentes persoas.

A lotería non sempre toca (ou case nunca, no mellor dos casos), pero o tema económico non é o aspecto máis importante desta vida (aínda que, loxicamente, axude).

Noraboa para os que tiveron a visita da Deusa Fortuna e para os que non: APRECIADE TODO AQUILO QUE TEDES, PORQUE OUTROS TEÑEN MENOS QUE VOS. E non falo do do aspecto económico...E que mellor época para pensalo que nestas época de Nadal, que non debería ter nada que ver co CONSUMISMO...

Carpe Diem

** Cando un ano remata ...

Cando un ano remata chega o momento de facer balance, de voltar a vista atrás, de facer compendio, borrón e conta nova se fose o caso, que non o é.

Di Calamaro nunha das súas cancións que non se pode cambiar de parella como de sombreiro, sen ter sufrido primeiro e María di que non se pode pretender mirar cara adiante sen deixar atadas e ben atadas as cousas de atrás. Por tanto, cando un ano remata a mellor forma de encarar o seguinte e despedirse do anterior. E iso pretendo eu hoxe: despedirme dun dos meus mellores anos.

Porqué? Preguntarédesvos. Porqué un dos teus mellores anos? Eu preguntaríamo. Pois por varias cousas.

Porque o 2007 era ademais o meu 31 ano. Dous números impares como seguro xa tedes observado. E a unha, que non é precisamente supersticiosa, si que lle gustan os impares.

Porque o 2007 foi a nivel económico – laboral un ano considerablemente bo. Ademais das miñas habituais facetas laborais durante este ano emprendín algunha nova con aparente boa sorte e sentido de continuidade.

Pero sobre todo, e por encima de todo, porque durante este ano que remata madurei aínda máis se cabe como persoa e especialmente como amiga.
Porque neste ano coñecín e aprendín o verdadeiro valor desa palabra tan manida pero tan pouco comprendida: a amizade.

O ano comezou para min cun regalo de reis longamente esperado. Mira que levaba anos pedíndolle ós magos un Ken.

...Ampliar/recoller resto do artigo [ +/- ]

Si, un Ken, jo que a Barbie xa facía anos que a tiña. Ahora so me faltaba o meu Ken. E como din que quen sembra, recolle ... que quen sabe esperar, atopa ... que máis vale tarde que nunca, o meu momento parece que chegara. Algo debín facer bo durante o 2006 porque por fin os meus rogos foran escoitados.

E aínda que a prantación soe facerse a principios de ano para despois xerminar na primavera, no meu caso a primavera prantou na miña vida a outra persoa (que vergoña me da escribir sobre esto) para que esa semilla fose xerminando tempo despois.
O caso é que hoxe por hoxe, non sei mañá, (eu prudente coma sempre) podo dicir que teño o enorme privilexio de ter na miña vida a dúas persoas que ó longo deste ano contribuíron a facerma non só máis fácil, senón a ensinarme un montón de cousas, directa ou indirectamente sobre infinidade de aspectos. De verdade que a través deles medrei como persoa, entendín cal era o verdadeiro significado da amizade, aprendín a deixar atrás temores e medos varios, a improvisar. Si, de verdade, a improvisar, por raro e estraño que pareza.

Aprendín que ser amigo non significa estar ás boas e as malas, senón simplemente estar. Aprendín que os amigos, como os amores, non se buscan, atópanse, e que tampouco existe un lugar mellor que outro para iso. Aprendín que nesta aldea global que nos tocou vivir non existen as distancias. Aprendín a confíar nas persoas e na vida. Aprendín a dar e darme tempo. Aprendín a ser paciente, a compartir, a respetar. Pero aínda aprendín algo mellor ó longo deste ano. Aprendín que cando das un pouco, podes recibir moito. Aprendín a rir en compañía. Aprendín que abrirse ós demais, que deixar que outros te coñezan case tan ben como te coñece túa nai, non só significa que coñezan os teus defectos, puntos débiles e demais senón tamén coñecer os SEUS defectos e puntos débiles e por conseguinte, coñecérmonos uns a outros. Porque eu non son perfecta, e eles tampouco, e iso é o que os fai tan marabillosos.
Tantas cousas aprendín ó longo deste ano e grazas a eles que non quero olvidalas máis.

---

UN KEN-ARTIGO DE: María
Gran Colaboradora de A Lareira Máxica
(Que hoxe está de cumpreanos. FELICIDADES!!!)

** Wanted...Single it lives because it is worth much

Yes. Búscase so viva, porque vale moito. Foi vista por última vez hai unhas horas, cando transportaba caixas de bombóns e unha gran tarta, para celebrar o seu cumpreanos neste 19/12/07. Esbozaba ledicia de ourella a ourella da súa faciana. Non é para menos. Portaba multitude de regalos (Lóxico: meréceos).

Por favor, quen vira a María, gran persoa e gran colaboradora de A Lareira Máxica que nos avise. Porque os restantes membros e colaboradores deste blog queremos saborear un bombón ou un chisco de tartiiiña. Veña María, envíanos un bombón virtual!!!!

Felicidades María!!! Happy Birthday to you!!! Que cumpras moitos máis (xa, xa sei, e que os anos pasen a modiño, como diría eu)

---

P.D.: Entre o cumpre, Papa Noel e os Reis Magos que envidia sana nos dás...reparte alghun reghalo eh!!. Por certo, a rosa da frase máxica anterior é un presente de A Lareira Máxica

---

---

UNHA FELICITACIÓN DE: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica......amigos, amistad.....

"@s bos amig@s nunca se olvidan. Endexamais. É máis, gañan co tempo, coma os bos viños"

---

Julio Torres

** Envíadenos felicitacións navideñas tipo sms

LEMBRADE: O Julio máis eu queremos publicar felicitacións navideñas das que normalmente se envían e reciben por sms no Nadal pra felicitar as festas. NON FELICITACIÓNS ESPECÍFICAS PRA ALM.

O prazo pra envialas ó mail de A Lareira Máxica finaliza o 20/12/07. Polo de agora so unha persoa nos enviou os seus. Se non se animan máis persoas, non poderemos publicar o día de noiteboa estas sms. Queremos que sexa un artigo feito entre todos e non so por unha persoa. Iso si, chega con que cada persoa nos envíedes unha.

Patri

** Música, reflexión e sentimentos...A vida.

Góstame muito esta canción. Unha balda que me fai pensar a pouca cousa que somos. Que o tempo non é nada e o é todo á vez. O que agora tés, logo podes non telo. Saber apreciar o que nos rodea. Sobor de todo cando se trata de persoas. Que hoxe estamos aquí pero pasado mañán podemos non estar. A vida é fráxil.
Quero adicarlle esta canción ó meu home Jaime. E tamén ó Julio por darme a oportunidade de participar neste blog, aínda que ande mui ocupada cada día máis.

---

UNHA VÍDEO REFLEXIÓN DE Patri
Administradora axudante de A Lareira Máxica

** O Recuncho Erótico.....Con Mariana Jara

Si todo en la vida fuera sexo seguro que nunca más me separaría del lado de Agustín, ese gran cocinero que últimamente me busca incansablemente, sin encontrarme muy seguido. La otra noche mientras comíamos cerezas en su cama le pregunte cuál era su plato preferido: “Tú, entera, desnuda, excitada”, me contestó. Llevábamos más de una botella de Cristal en el cuerpo y sus palabras parecían manjares de amor. Miel, Jalea Real, para alguien como yo que conoce muy bien el sabor de la decepción.

Sus manos recorrieron todo mi cuerpo y mis besos quisieron olvidar otros labios; “quien mejor que él, un experto en entregar placer, para consolarme”, pensé. Su saliva inundó todo mi cuerpo: mis brazos, mis pechos, mi estómago, mi entrepierna y cada uno de los dedos de mis pies. Me dio la vuelta y sus manos certeras recorrieron toda mi espalda y mis glúteos para luego penetrarme, húmeda, deseando que el tiempo se detuviera en ese instante, en ese orgasmo y que no avanzara más. Sonaba Dido y él estaba más cerca que nunca, más vulnerable. Y no me refiero a cercanía física, hace tiempo que traspasamos esa barrera, sino esa que se da por el efecto de la cotidianidad. Lo que surge o debiese surgir con el día a día.

La noche se nos hizo corta. “Contigo podría ser feliz”, me dijo cuando terminamos de hacer el amor en una de esas largas sesiones que dejan extenuado el cuerpo y desahuciada el alma, porque sé que mañana no habrá burbujas que se me suban a la cabeza, ni dulces cerezas que me arropen el corazón, ni magia que me retenga a su lado.

---

---

"Solo Piel" do libro de Mariana Jara Tacones Urbanos

---

---

---

RELATO ENVIADO POR: María
Gran Colaboradora de A Lareira Máxica

** O PUZZLE DO POLIZON

Alo mejor destruyo el cuaderno. Me están entrando ganas. A lo mejor destruyo el cuaderno y después me arrepiento. Me gusta releer mis escritos pasado un tiempo, cuando lo hago desapasionadamente, en frío. Es en ese momento cuando me doy cuenta del verdadero significado de las palabras, cuando logro descifrar sus mensajes más escondidos. Justamente, en ese momento, cuando ya ha pasado el tiempo, ya no sirve de nada comprender lo que habitualmente me pasa desapercibido, el auténtico sentido de las frases aparentemente más anodinas, las frases que he oído, las frases que he pronunciado.

Cuando nacemos deberíamos traer un Manual de Supervivencia bajo el brazo. Por supuesto, voy a seguir metiendo la pata, una y mil veces más. No digo que este dispuesta a repetir los mismos errores, pero la vida, cada etapa de la vida, trae consigo nuevos retos a los que he de enfrentarme tomando decisiones. Toda decisión conlleva un gran margen de riesgo inherente a la propia condición humana. A veces, me parece que solo existe un hecho verdaderamente cierto, mi propia muerte. Todo lo demás es incierto, es un falso equilibrio capaz de ser desbaratado por una leve corriente de aire.

Esta semana he descifrado el significado de una frase que me dijeron en 1992. He necesitado 15 largos años para entender su contenido oculto. Se trata de una frase que pudo haber cambiado mi vida. La vida, a veces, es doblemente cruel. Cruel por no haberla entendido en su momento, cruel porque ahora que conozco el verdadero sentido de aquellas ingenuas palabras, ahora que por fin soy capaz de descifrar aquel absurdo lenguaje de sentimientos, ya no hay vuelta atrás. No estuve a la altura, no era más que un trozo de arcilla blanda en las manos de un sabio alfarero.

---

O PUZZLE DE Polizón
Colaborador/a de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica de .......Alejandro Dumas

“Para toda clase de males hai dous remedios: o tempo e o silencio”

---

Alejandro Dumas

** Thalia Teatro....para disfrutar co teatro. Opinión

Non sei se xa algunha vez vos contei que son unha apasionada do teatro. Polo tanto non podo deixar pasar unha representación como a que vin onte, sen facer comentario algún. Os de onte foron 55 minutos do mellor teatro galego en esencia pura. Si, so 55 porque xa sabedes que os perfumes bos veñen en frascos pequenos.

Sobre o esceario tres xoves actrices( Marta Ríos, Rosi Barcala e María Rodríguez) cun prometedor futuro por diante, dirixidas polo sempre incombustible Artur Trillo.

A través da visión de varias nenas e adolescentes, e cunha grande dose de sarcasmo, ironía e por suposto humor, a obra consiste nunha serie de sketchs con profundo transfondo social. Temáticas tan variadas e complexas como o fenómeno do botellón, a eterna utopía infantil do “quero ser grande”, a difícil adaptación que sofren os nenos ante o divorcio dos pais ... están presentes na obra de forma maxistral.

...Ampliar/recoller resto do artigo [ +/- ]

O primeiro sketch preséntanos a unha nena cuxa principal ambición é ser grande. Grande para ter tetas, para poder ir de compras, para ter mozo, para ter problemas ... para tantas cousas que a ollos dun neno son tan especiais e das que nós, os adultos, estamos tan fartos que nin nos decatamos delas.

O segundo sitúanos fronte a un conflicto ante o que moitos e moitas quixeran pechar os ollos: como se sinte unha nena ante a separación dos seus pais. Os “líos” mentais que os pobres teñen nas súas infantís cabezas ante a presencia inesperada de tantos pais e nais novos (miña nai a verdadeira, miña nai “a moza de meu pai, meu pai o verdadeiro”, meu pai o mozo de miña nai ..........)

Pero o mellor, sen dúbida, para min é a última parte, onde podemos observar con bastante exactitude o comportamento de tres adolescentes durante unha noite de troula e botellón. Ver a cara que poñían algúns dos país con fillos adolescentes que estaban sentados ó meu carón era todo un espectáculo a maiores.

Unha obra que nos fai reflexionar a todos. Ós maiores por tantas cousas que nos pasan desapercibidas; ós pais por verse cara a cara con aquelo que sempre quixeron ver: o que facemos os fillos cando estamos na nosa salsa; e ós fillos por verse reflexados nun espello. Se cadra algún é quen de decatarse así do banais e tontas que son certas “preocupacións” e comportamentos cando son outros os que os protagonizan.

Talía Teatro é quen de pórnos cara a cara ante moitos dos conflictos que tanto preocupan a sociedade actual sen perder nunca o sentido do humor, ese valor tan cotizado.


---

---

CRÍTICA DE“Quero ser grande” – Talía Teatro

---

---

---

UN ARTIGO DE: María
Gran Colaboradora de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica......de Buda

“Se ten solución, ¿por qué choras?; se non ten solución, ¿por qué choras?

---

(Buda)

** A máquina do tempo......series dos anos 80

Exercitemos a memória un pouquiño. Imos probar unha máquina do tempo. O outro día o Julio faloume deste vídeo que recollía as series dos anos 80. Os dous coidamos que era un interesante exercicio de lembranza: Alf, Cheers, Se ha escrito un crimen, Curro Jiménez, Doctor en Alaska, Luz Luna, El Gran Héroe Americano (que ben o pasaba con ésta), Falcon Crest, Los problemas crecen, Las Chicas de Oro,Corrupción en Miami,El coche fantástico, El Equipo A, Fama ("La fama cuesta"),Remington Steale, Verano Azul, McGyver, Los amigos del Valle Secreto (que a min me gustaba muito) e outras..... ¿Cal era a vosa favorita? ¿que podedes dicir dalgunha delas?.

** Problemas á hora de cargar a páxina de ALM

Nos últimos días Patri e máis eu vimos percibindo que a páxina de A Lareira Máxica tarda moitísimo en cargar. E iso que nos temos conexión ADSL. Non queremos nin pensar @s que non a tedes... Descoñecemos o que pasa e cómo darlle solución. A páxina ten os mesmos elementos que antes, cando cargaba en pouco temnpo. De tódolos xeitos, para aminorar o peso da páxina, decidín quitar os 8 cadros titulares de prensa do final da columna esquerda(os enlaces de prensa permanecen todos). Con todo o problema persiste. Non sabemos o que facer. Se alguén nos pode axudar que se poña en contacto connosco.

O noso consello, namentras, e que se páxina non carga ou carga so o último artigo ou so algún elemento, dádelle de novo a actualizar ou entrade de novo no blog e esperade varios segundos (a nós tárdanos uns 15 segundos, o cal nos parece moi lento).

SENTIMOS QUE PASE ISTO. TOCAR TER PACIENCIA. ESPEREMOS QUE SE RESOLVA.

** Jonhn Lennon, 27 anos despois...O efecto dura

Lembra o noso amigo Eifonso Lagares no seu blog, Islas Cíes (un moi bo blog, por certo), a figura de John Lennon. O ex-Beatles foi asasinado un día como hoxe hai 27 anos por un fan seu de so 25 anos. Tal e como fai Eifonso vouvos poñer o vídeo dunha das súas mellores cancións: IMAGINE. A letra é moi fermosa (se queredes vela podedas consultala no blog Islas Cíes.

Os fanáticos nunca son bos. Unha cousa é querer e adorar a alguén outra cousa é estar tolo ata chegar ó punto de matar a algúen. O seu asasino. Mark David Chapman, obtivo un autógrafo de Lennón, a quen so pouco despois dispararía e mataría...

Por certo a frase do anterior post é unha frase moi certa.....E, falando un pouco de todo, ¿¿¿ porque se fomenta a violencia nas tardes da fin de semana de Cuatro con combates de boxeo??? A min, sinceramente, paréceme que ese tipo de programas debíanse de emitir polas madrugadas, tal e como facía nos inicios unha canle que prometeu dar unha nova imaxe da televisión....Promesas...

---

UNHA OPINIÓN DE: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica de...John Lennon , no aniversario

“Vivimos nun mundo onde nos escondemos para facer o amor, pero a violencia practícase a plena luz do día”

---

John Lennon

** Con H de Humor e con R de Risa

** O Recuncho Literario de.....Diante Setterfield

Hay escritores que detestan las entrevistas. Se indignan. Las mismas preguntas de siempre, se quejan. ¿Y qué esperan? Los periodistas son meros gacetilleros. Nosotros, los escritores, escribimos de verdad. El hecho de que ellos hagan siempre las mismas preguntas no significa que tengamos que darles siempre las mismas respuestas, ¿o sí? Bien mirado, nos ganamos la vida inventando historias. Así que concedo docenas de entrevistas al año. Centenares en el transcurso de una vida, pues nunca he creído que el talento deba mantenerse guardado bajo llave, fuera de la vista, para que prospere. Mi talento no es tan frágil como para encogerse frente a los sucios dedos de los reporteros.

Durante los primeros años hacían cualquier cosa para sorprenderme. Indagaban, se presentaban con un retazo de verdad escondido en el bolsillo, lo extraían en el momento oportuno y confiaban en que yo, debido al sobresalto, hablara más de la cuenta. Así que tenía que actuar con tiento. Conducirles poco a poco en la dirección
que yo quería, utilizar mi cebo para arrastrarlos suave, imperceptiblemente,
hacia una historia más bella que aquella en la que tenían puesto el ojo. Una maniobra delicada. Sus ojos empezaban a brillar y disminuía la fuerza con que sujetaban el pedazo de papel, hasta que les resbalaba de las manos y quedaba ahí, tirado y abandonado en el borde del camino. Nunca fallaba. Sin duda, una buena historia deslumbra mucho más que un pedazo de verdad.

Más adelante, cuando me hice famosa, entrevistar a Vida Winter se convirtió en una suerte de rito de iniciación para los periodistas. Como ya sabían más o menos qué podían esperar, les habría decepcionado marcharse sin una historia. Un recorrido rápido por las preguntas de rigor («¿Cuál es su fuente de inspiración?», «¿Basa
sus personajes en gente real?», «¿Qué hay de usted en el personaje principal?»), y cuanto más breves eran mis respuestas, más me lo agradecían. («Mi cabeza», «No», «Nada».) Luego les daba un poco de lo que estaban esperando, aquello que habían venido a buscar en realidad. Una expresión soñadora, expectante, se apoderaba de sus rostros. Como niños a la hora de acostarse. «Y ahora usted, señorita
Winter —decían—, cuénteme cosas de usted.» Y yo contaba historias; historias breves y sencillas, nada del otro mundo. Unos pocos hilos entretejidos en un bonito patrón, un adorno memorable aquí, un par de lentejuelas allá. Meras migajas sacadas del fondo de mi bolsa de retales. Hay muchas más en ella, centenares. Restos de relatos y novelas, tramas que no llegué a terminar, personajes malogrados, escenarios pintorescos a los que nunca encontré una utilidad narrativa. Piezas sueltas que descartaba cuando revisaba el texto. Luego solo es cuestión de limar las orillas,
rematar los cabos y ya está. Otra biografía completamente nueva.

Y se marchaban contentos. Apretando la libreta con sus manazas como niños cargados de caramelos al final de una fiesta de cumpleaños. Ya tenían algo que contar a sus nietos.

---

---

Fragmento do libro "El Cuento Número Trece" de Diante Setterfield. Un libro que recomendo a todo o mundo.

---

---

---

FRAGMENTO LITERARIO ENVIADO POR: María
Gran colaboradora de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica.....¿que opinas deste proverbio?

"O gran arquitecto do mundo fixo ó ser humano con dúas orellas e unha boca, para que escoite o dobre do que fala"

---

Proverbio chino

** A Lenda de San Nikolaus en Suiza

Hoxe en Suiza é o dia de Samichlaus. Non e dia festivo e dia laboral e encontramos a Samichlaus cos seus “Schmutzli” (os acompañantes de San Nicolás de pel e roupa oscura) por todos os rincóns. Ós paseantes regálanlle mandarinas , chocolates e cacahuetes... Polo menos endúlzanos un pouco este dia. Os nenos poñen os calcetíns na chimenea, e Samichlaus regálalle unha bolsa de saco rechea de noces, chocolates, uns dóces especiais, etc. Hoxendía son poucos os pais que lle regalan xoguetes ós seu fillos, porque ese dia é o dia 25 de decembro. Poñen a árbore de nadal e debaixo os regalos cos xoguetes,. Como nas películas...

Xa me imaxino que para vos é estraño que San Nicolaus se percepite tanto en Suiza, hoxe non e so o día da Constitución en España senón tamen o día de San Nicolas de Bari.

Sempre me fixen un montón de preguntas se Santa Claus, San Nicolaus, Papá Noel, etc, eran a mesma persoa, pois si é a mesma. So depende do país e asi vai cambiando tamén de nome. En España ven o dia 25 de decembro e chámase Papa Noel e quere de dicir papá natal, xa que Noël ven de Francia e significase navidad.

E aquí vos relato a lenda de Nikolaus en Suiza, xa que é enrriquecedor saber tamén as historias dos outos países.

Lenda de Nikolaus en Suiza

...Ler/Recoller a lenda [ +/- ]

Fai moito tempo no sur de Turquía vivía un home bo e vello, chamado Nikolaus, bispo de Myra. No seu burro calvagaba polo medio da cidade e regaláballe ós nenos laranxas e xoguetes. El preocupabase dos enfermos, axudáballe ós pobres e recollía ós abandonados. Por iso axiña lle chamaron Sankt Nikolaus. A descripcion e historias dos outros paises dábannlle moita alegria. Especialmente, impresionaballe a Nikolaus o relato sobre unha viaxe a un país de nome Suiza.

Al el contábanlle sobre nenos mofletudos e felices, de montañas moi altas e puntiagudas e de moitos lagos pequenos. Nikolaus quería a toda costa ver dunha vez ese país, e así viaxa el cos seus mozos de pel escura e co seu burro colmado de laranxas, mandarinas, Lebkuchen, noces e xoguetes cara ó norte. O camiño era moi lonxe e empinado, pero por primeira vez na súa vida, Nikolaus atravesaba aquelas montañas tan altas. O 6 de decembro chegaba, por fin, a Suiza.

A xente viña de lonxe e de preto para admirar ó seu burro e ós seu traxes bordados. E bautizárono como “Samichlaus” e a ós mozos como “Schmutzli”. Os nenos reunianse ó redor del, os bos recibían de Nikolaus regalos, e os malos apalpaban a varilla dos “Schmutzli”.

Bailouse, cantouse e festexouse e para todos era evidente que esa visita e ese dia era moi especial. Esa noite Nikolaus camiñou por todalas rúas e encheulle os calcetíns de xoguetes a tódolos nenos.

Para os pobres tróuxolle moedas de ouro. Pero nunha cabana pequena el non sabía onde deixar as noedas. A cabana non tiña ventás e a porta estaba pechada a cal e canto. Os Schmutzli propuxeron votarlle a moeda de ouro pola chimenea. A moeda caeu nos calcetíns do neno, que estaban a secar a calor do lume da chimenea. As persoas pobres creron que fora un regalo de Deus, pero un veciño contoulle sobre Nikolaus. Puxéronse en marcha para buscar a Nikolaus e ós seus mozos, pero faltaba un burro do corral.

Desde aquel tempo Sank Nikolaus ou Samichlaus, como se chama en Suiza, sempre voltou tódolos anos a traerlle ós nenos regalos a noite do 6 de decembro e visitas ás súas familias, igual da que sexan ricos ou pobres.

Disto hai moitos anos. Namentras, Samichlaus, ou Sankt Nikolaus, visita moitos países e sigue regalando ilusións polo mundo adiante.

---

ARTIGO REMITIDO POR: Raquel
Debutante de A Lareira Máxica

** Un vídeo moi divertido......

Se queredes rir cun anuncio simpatiquísimo idea a esta dirección:
http://dailymotion.alice.it/swf/5Rh4DpJKWpaVOkzzh

¿A que é divertido?

** A Frase Máxica de....Paulo Coelho ¿que opinas?

"So unha cousa volta un sono imposible: o medo a fracasar"

---

Paulo Coelho

** A NOSA TERRA pasa a ser diario en internet

H oxe, día 4 de decembro, o semanario A Nosa Terra pasa a publicarse en internet en formato de diario dixital baixo a dirección do xornalista Manuel Veiga. Amplíase, por tanto, a periodicidade, equipárandoa ó resto dos xornais dixitais. Tamén se vai pór en marcha unha radio en A Nosa Terra por internet. Amais anúnciase cambioa no formato papel, o cal seguirá tendo unha publicación semanal.

A Nosa Terra aborda estes ambiciosos cambios coa creación dunha sede estable en Santiago que albergará a un nutrido equipo de xornalistas, deixando de ser mera corresponsalía, como ata o de agora. Como xornalista, sempre me alegra moito coñecer que hai máis xornais e/ou formatos. Neste caso, o feito de que se abra unha nova sede, se amplíe o personal e se aposte por unha publicación diario en troques dunha semanal é unha boa noticia para o mundo do xornalismo. Outro aspecto moi importante é o do idioma: A Nosa Terra está escrito integramente en galego. E non abundan os xornais escritos so en galego...

DESDE AQUÍ OS MEUS PARABÉNS A TODALAS PERSOAS QUE FARÁN POSIBLE ESTE NOVO PROXECTO. E MOITA, MOITA SORTE!! Agora so me queda a curiosidade de saber cómo vai ser o proxecto da radio, un medio que me encanta e co disfruto da súa compaña.

Por suposto, e como non podía ser menos, o novo diario dixital terá un enlace desde A Lareira Máxica. Concretamente no apartado xornais so dixitais xeralistas (xa que a edición diaria so se publicará en internet)

---

ACTUALIZACIÓN: Hoxe tamén se inaugura GALICIAE, un diario dixital pertencente ó Grupo Progreso e que ven a complementar a edición electrónica dos seus diarios: Diario de Pontevedra, El Progreso de Lugo e o gratuito De luns a venres. Terá versión castelán e versión galega. Noraboa tamén por estoutra iniciativa.

** A Frase Máxica de...Benjamin Franklin: ¿que opinas?

"Quen ten paciencia, obterá o que desexa"

---

Benjamin Franklin

** As primeiras felicitacións navideñas en ALM

A nosa amiga María envíanos dúas postais de nadal moi simpáticas. Unha en formato power point e outra, á de dereita, moi artesán pero moi traballada e fermosa: UNHA ÁRBORE CON TEXTO (para vela ben e poder lela recomendo facer un click na imaxe). Hoxendía os sms están gañando terreó ás tradicionais postais de Nadal. Internet e as aplicación de power point fan que as postais non desaparezan de todo. Iso sí, non son en formato papel. A María gracias por acordarse dos lareireiros e darnos os seus mellores desexos para o vindeiro ano 2008.

Aproveito o tema dos sms para invitarvos a que nos envíedes ó mail de alareiramaxica@gmail.com sms orixinais e divertidos. Se antes do 20 de Nadal a xente se anima a enviar os seus, serán publicados o día de Navidad. VAMOS QUE SEGURO QUE SABEDES MÁIS DUN. Pero non valen so os de unha persoa, participade tod@s aínda que so sexa cun sms orixinal.

Felicitación de Nadal para A Lareira Máxica

---

POSTAIS NAVIDEÑAS ENVIADAS POR: María
Gran Colaboradora de A Lareira Máxica

** 30.000 gracias ós que visitan ALM

Hoxe ó entrar neste blog o contador xusto marcaba 30.000 visitas. 30.000 GRACIAS POR VISITAR O BLOG. Hai un ano este blog estaba bastante preto das 10.000 visitas. A cifra acadouse en pleno Nadal. Hoxe, algo menos dun ano, ten o triple, 30.000 (desde o 30 de maio de 2006,data na que se puxo o contador principal, aínda que o blog empezou a funcionar so unhas semanas antes, concretamente un 1 de maio). E 30.000 visitas a pesar do parón do blog rexistrado durante os meses de agosto e setembro de 2007,datas nas que non se actualizou.

O éxito de A Lareira Máxica débese a vós, ós que estades aí e colaborades ou simplemente visitades a páxina. A TOD@S GRACIAS. Oxalá que esta páxina dure moitos anos e que cada día máis xente se anime a colaborar nela. Sempre digo o mesmo: unhas cantas palabras valen para colaborar en forma de comentario. Ou dun artigo pequeno (de calquera tema menos de política, porque para iso hai outros blogs que se adican ou tocan este tema e que, por certo, o fan moi ben).

OBSERVACIÓN: Como sempre, para ver a imaxe máis grande, so tedes que premer sobre ela.

** A Frase Máxica de......Oscar Wilde

"Pódese xulgar a unha persoa polo efecto que ten sobre os seus amigos"

---

Oscar Wilde

** O recuncho literario.....Versión Erótica!!!

"Casi era hora de cerrar cuando en un descuido de la matrona, el teniente acarre´a Aída a la trastienda. La sentó sobre un barril de ron, le levantó la falda y le bajó la pantaleta. Los besos escudriñantes, la lengua intrusa y la humedad que Tom regó, bebió y extendió por sus muslos la hicieron temblar, afiebrarse. Finalmente comprendía las agitaciones y los gemidos de Eyerame cuando se le encaramaba el marido.Lo vio desabrocharse el cinto y soltar las amarras del pantalón que resbaló hacia el suelo y se le atoró en las botas. Ella misma se desabotonó la blusa y guió los labios de Tom hasta sus senos.

Saboreaba su propio interior en la saliva de Tom; el apetito surgió espontáneo. Descubrió que en ella la pasión se daba de forma natural, robusta y armoniosa. El teniente la mordisqueó, se deslizó y le patinó su aliento sobre el sexo. Los recordatorios de Doña Aurora quedaron olvidados. ¿Qué aceites ni que jabones espumosos cuando la razón ha escapado por la entrepierna? Las manos de Tom le apretaron las nalgas y la levantaron despacio. Aída enlazó sus dedos tras la nuca del teniente y dejó que la guiara. Hubo dolor, un desgarramiento y apenas un gemido ahogado por los besos. El jadeo vino después. Tom fluyó dentro de ella, la apretó y se le enredó como rebozo. !Qué rico sentir así, qué frutillas de la montaña, qué mangos podridos de Veracruz! Que vinieran mil lapidaciones ... Se escuchó un golpe, rieron y un chorro de ron cayó sobre ellos. El teniente se frotó la cabeza, abrió los labios y atrapó el borbollón en su boca. Aída besó el líquido dulzón. !Ay Doña Aurora y los brebajes! !Ay Doña Aurora y las ganancias! Tom llévame contigo y no te desclaves nunca. Dos almas se escaparon por las rendijas de las paredes, entrelazadas, dos serpientes en cópula. Los dos supieron que vendrían muchas noches así. Se besaron, anudaron las lenguas y gozaron el sabor del ron. Afuera se bailaba Juan Charrasquead y las risas anónimas revoloteaban hasta la trastienda. Aída rió también, se abrazó al teniente y rodó sobre él. Cuando volvieron al salón, la madrina
bajaba por la escalera que llevaba al segundo piso. Cruzó a grandes pasos hasta la barra y sentenció a Aída con la mirada. Tom le dió a entender que la visitaría a menudo, el trayecto era largo pero no perderían el contacto......"

---

---

Fagmento que pertence ó libro "Cuando Cantan Los Lagartos" de Miguel Santana

---

---

Estou pensando que igual este podía ser o principio doutra nova sección. A parte do recuncho literario como xa está ahora, a xente podiamos tentar animarnos a enviar relatos literarios pero cun certo contido erótico ou se cadra ata hai quen se anime a escribir o seu propio relato erótico. (dixen erótico ehh, que non pretendo convertir a lareira nun blog pornojhráfico)

María

---

UN RELATO ENVIADO POR: María
Gran Colaboradora de A Lareira Máxica

** Cuestión de humor... O Carrabouxo

** Tres novas incorporacións á Eira dos Blogs

Hoxe incorporei a A EIRA DOS BLOGS, o espacio que A Lareira Máxica adica a recoller aqueles blogs que recomenda algúsn blogs. As consagradas Mangas verdes, Microsiervos obteñen un oco nesta imaxinaria eira. Asemade, tamén se incorpora un blog social chamado Una mirada de la Realidad, feito por RENÉ SQUELLA SOTO. Coido que é chileno.

Paseniñamente irei incorporando novos blogs e novos enlaces de webs. Se estimades que algún é merecedor de figurar nesta páxina pois podedes enviárnoslo. Gracias.

** Dous mundos diferentes nunha mesma sociedade

O outro día envíabame Sonia un artigo recollido do xornal HOY DIGITAL, no que se fala sobre as penurias que están pasando na República Dominicana. Lembrade que non hai moito a natureza xogou na súa contra en forma de desastre natural. Curiosamente o huracán NOEL trouxo traxedia. E digo curiosamente porque agora que se acerca o Nadal, chegará Papá Noel. Ironías da vida...

Chegado a este punto e chegadas estas datas eu sempre me fago a mesma reflexión: ¿Cómo é posible que os concellos de toda España se gasten millóns de pesetas no alumeado público cando outras persoas -e xa non falo da República Dominicana, senón en España mesmo- que malviven con míseras pensións ou que nin sequera as teñen. ¿Algúen lles preguntou se lles gusta as luces de navidad tan floridas e fermosas que alumean enriba deles namentres eles pasan frío e fame? ¿Que falso Nadal preconizamos? ¿Confundimos Nadal e valores humanos con consumismo? Sen dúbida que sí o facemos. Eu pola miña parte considero que non deberían pórse eses fastuosos letreiros: FELIZ NADAL, etc. NON!!! Tódolos concellos que o fan -creo que todos- pois fan mal. Os cartos que despilfarran todas estas semanas que os destinen a gasto social e á axudar ós máis necesitados do seu concello. Seguro que a eles lles o agradecerán....SEGURO!!!!

Nós estaremos atentos a mercar, mercar, mercar, regalar, regalar, regalar e regalar cousas caras, comidas e cenas navideñas e deixarse unhas pasta en lotería. A outros, tocoulles unha lotería ben diferente. A lotería que tiña o décimo da pobreza e da miseria. Pero, insisto, que a pobreza está en moitas parte do mundo, pero preto de nós tamén...

¿DE QUE SERVE FELICITAR ÁS FESTAS SE NO TEU CONCELLO -Sen ir máis lonxe- MALVIVE XENTE QUE PRECISA AXUDA ECONÓMICA OU DOUTRA ÍNDOLE QUE PODERÍA TER COS CARTOS QUE OS POLITICOS GASTAN EN ALUMEADOS TAN ESAXERADOS E ABUNDANTES COMO HIPÓCRITAS E QUE REZUMAN UN SABOR CONSUMISTA?

---

UNHA OPINIÓN DE: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica