** A memoria fotográfica de....José Suárez (1)

Fotografía feita por: José Suárez

---

FOTO ENVIADA POR: mariam
Colaboradora de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica.....sobre a forza e a lealdade

" A forza dunha familia como a forza dun exército fúndase na mutua lealdade "

---

Mario Puzo

** El árbol de los amigos

Existen personas en nuestras vidas que nos hacen felices por la simple casualidad de haberse cruzado en nuestro camino.

Algunas recorren el camino a nuestro lado, viendo muchas lunas pasar, más otras apenas vemos entre un paso y otro.

A todas las llamamos amigos y hay muchas clases de ellos. Tal vez cada hoja de un árbol caracteriza uno de nuestros amigos. El primero que nace del brote es nuestro amigo papá y nuestra amiga mamá, que nos muestra lo que es la vida.

Después vienen los amigos hermanos, con quienes dividimos nuestro espacio para que puedan florecer como nosotros. Pasamos a conocer a toda la familia de hojas a quienes respetamos y deseamos el bien.

Mas el destino nos presenta a otros amigos, los cuales no sabíamos que irían a cruzarse en nuestro camino. A muchos de ellos los denominamos amigos del alma, de corazón. Son sinceros, son verdaderos. Saben cuando no estamos bien, saben lo que nos hace feliz. Y a veces uno de esos amigos del alma estalla en nuestro corazón y entonces es llamado un amigo enamorado. Ese da brillo a nuestros ojos, música a nuestros labios, saltos a nuestros pies.

Mas también hay de aquellos amigos por un tiempo, tal vez unas vacaciones o unos días o unas horas. Ellos acostumbran a colocar muchas sonrisas en nuestro rostro, durante el tiempo que estamos cerca.

Hablando de cerca, no podemos olvidar a amigos distantes, aquellos que están en la punta de las ramas y que cuando el viento sopla siempre aparecen entre una hoja y otra.

El tiempo pasa, el verano se vá, el otoño se aproxima y perdemos algunas de nuestras hojas, algunas nacen en otro verano y otras permanecen por muchas estaciones. Pero lo que nos deja más felices es que las que cayeron continúan cerca, alimentando nuestra raíz con alegría. Son recuerdos de momentos maravillosos de cuando se cruzaron en nuestro camino.

Te deseo, hoja de mi árbol, paz, amor, salud, suerte y prosperidad. Hoy y siempre... Simplemente porque cada persona que pasa en nuestra vida es única. Siempre deja un poco de sí y se lleva un poco de nosotros. Habrá los que se llevarán mucho, pero no habrá de los que no nos dejaran nada.

Esta es la mayor responsabilidad de nuestra vida y la prueba evidente de que Dos Almas no se encuentran por Casualidad.


.....................................................................................................................................
UN RELATO ESCRITO POR: Jorge Luis Borges
.....................................................................................................................................

SALUDO COMPLETO EN ESTE LINK: Liniers así no te queremos
AFECTUOSAMENTE
EL EQUIPO DEL BLOG

---

RELATO ENVIADO POR: Liniers así no te queremos
Colaboradores de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica de....José Luis Baños

" Hai moitas cousas que aínda que non as vexamos non carecen de existencia "

---

José Luis Baños (escritor)

** Vuela muy alto

Merece a pena prestar atención á letra desta canción. Encántame o seu son e o que tenta trasmitir. Non di nada que non saibamos, pero serve para facer reflexionar a máis dun/dunha...

JERRY RIVERA: "Vuela muy alto"

** Entre persoas, humanos e persoas humanas...

De vez en cando non está de máis filosofar un pouco e, sobre todo, reflexionar sobre o qué dicimos. Ademais é un bo exercicio para a mente. Claro que sen pasarse...

Pois máns á obra:

¿É o mesmo dicir "é unha persoa moi humana" que "este humano é moi boa persoa"?. A partir de aquí poden xurdir outras dúbidas secundarias do tipo: ¿Significa o mesmo persoa que humano? ¿É unha redundancia falar de persoa humana? ¿Tódolos humanos son persoas? e ¿tódalas persoas son humanas?. Espero as vosas repostas ás preguntas. Sede valentes e participade!!!

AVISO: Non vale utilizar o Google nin material bibliográfico. So se trata de discurrir un pouco. Non vale respostar sen xustificar a resposta. Trátase de reflexionar e debatir. Unha posta en común. A ver qué sale deste "experimento".

---

REFLEXIÓNS PROPOSTAS POR: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

** A estas horas hai un neno na rúa...

A canción de Mercedes Sosa que soa de fondo no seguinte vídeo é triste. Sí, pero a súa voz desgarrada vai adicada a unha situación triste de por sí: a pobreza enfocada especialmente nos nenos. Por tanto, sería unha incoherencia que a cancións fose bonita, se o que tenta describirnos é algo terrible e triste. Debe facernos reflexionar: xente que apenas ten de qué vivir vs outra que vive na abundancia.

Hai un pouco consultando a prensa, atópome co seguinte titular "Samuel Etoo está a sólo un millón del Inter de Milán". Refírese a que este gran xogador de fútbol está a piques de fichar polo equipo italiano do Inter de Milán e que "so" (as comiñas son miñas) un millón de euros o separan deste equipo. Vaia por 166 millóns das antigas pesetas arriba ou abaixo...Claro que falan de que pide cobrar 11 millóns de euros anuais e o Inter ofrécelle 10. Será que ó lado de tantos millóns, un arriba ou abaixo... Pero coidado, son moitos os medios de comunicación que vanalizan ese millón de euros, como se se gañara nun ano ou en dous... E ollo, pasou algo parecido coa fichaxe de Cristino Ronaldo: uns falan que o traspaso do ex-xogador do Manchester United ó R.Madrid custou 94 millóns de euros, outros apuntan que 95, outros que 96...Vaia que parece que falan de 1.000 pesetas arriba ou abaixo. E exemplos deste estilo poderiamos poñer moitos. Senón pensade.

Namentres, e como di Mercedes Sosa "a estas horas hay un niño en la calle". Lástima que un deses millóns, arriba ou abaixo, non fose para eles. E así en todos e cada un dos moitos exemplos que se poderían pór en múltiples fichaxes que moitos medios tenden a ningunear ou tildar de flecos. Seguro que este nenos da rúa o ían apreciar non moito, nin moitísimo, senón infinitamente. E para eles non serían flecos, senón cabeleiras enteiras de felicidade...

POR FAVOR MEDIOS DE COMUNICACIÓN, XORNALISTAS E DEMAIS: un millón de euros arriba ou abaixo son moitos cartos, non falamos de calderilla, senón de moitísimos millóns. Non so para a xente pobre da rúa, senón para calquera dos mortais. So que se nota aínda máis na xente pobre, de aí que este artigo-opinión o enlace co vídeo que recibín sobre a canción de Mercedes Sosa. Pero xa tiña pensado escribir sobre o das cifras oscilantes pois paréceme falta de rigor informativo (ou polo menos aclarar porqué outros medios falan doutras cifras e de onde provén o desfase).

---

VÍDEO REMITIDO POR: Jose
Colaborador de A Lareira Máxica
ARTIGO-OPINIÓN FEITO POR: Julio Torres

** ¿A quen che gustaría que chamasen?

Se algunha vez sufres un accidente ou, polo que sexa, os servicios de emerxencia precisan pórse en contacto con algún familiar soen botar man da axenda dos móbiles (agora que unha gran porcentaxe da poboación xa o ten). Pero: ¿a quen chamar?. Envíanos María este enlace sobre unha campaña posta en marcha polo Ministerio de Interior e Cruz Vermella sobre dita cuestión. Nel tedes a solución e as pautas a seguir. De impresncindible lectura, por si acaso.

** UN MOMENTO PARA A POESÍA

Hoxe quero recordar a un poeta que case sempre pasou desapercebido na nosa literatura, pero que en realidade foi tan importante coma a nosa Rosalía de Castro. Convirtese no representante mais importante da poesía de Vangarda non so en España sinon en Europa. Con Manuel Antonio, surge una nova poesía galega, mais acorde coa modernidade da época, rachando coa poesía romantica e sentimental, que tanto abundaba do seu tempo.

En memoria a este poeta rianxeiro que morreu tan novo, aquí vos deixo un poema del, que tanto me chamou a atención. Debo confesar que costame moito interpretar a poesía de Manuel Antonio, pois está cargada de simbolismo pero este poema sempre me apasionou.


SÓS

Fomos ficando sos
o Mar o barco e máis nós.

Roubáronos o Sol
O paquebote esmaltado
que cosía con liñas de fume
áxiles cadros sin marco

Roubáronos o vento
Aquel veleiro que se evadeu
pola corda floxa do horizonte

Este oucéano desatracou das costas
e os ventos da Roseta
ourentáronse ao esquezemento
As nosas soedades
veñen de tan lonxe
como as horas do reloxe
Pero tamén sabemos a maniobra
dos navíos que fondean
a sotavento dunha singladura
No cuadrante estantío das estrelas
ficou parada esta hora:
O cadavre do mar
fixo do barco un cadaleito

Fume de Pipa Saudade
Noite Silenzo Frío
E ficamos nós sos
Sin o Mar e sin o barco
nós.

---

OPINIÓN ENVIADA POR: O Moucho
Colaborador habitual de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica.....Entre miradas e sonrisas

" A mirada é unha ventana aberta á alma e a sonrisa a súa mellor expresión"

---

(Julio Torres)

** A Lareira Máxica participa nos Premios 20 Blogs´09

A Lareira Máxica volverá a participar este ano 2009 nos Premios 20 Blogs, organizados polo xornal 20 Minutos. Na edición do ano pasado A Lareira Máxica quedou finalista, sendo segunda na categoría "mellor blog en versión orixinal"(ou sexa, escrito en lingua distinta ó castelán),por detrás do blog catalán En veu alta. En 2009 A.L.M. inscribiuse de novo na categoría de "versión orixinal", así como na de "deseño".

O que desexe votar por A.L.M. ou por calquera outra bitácora debe ter inscrito, cando menos, un blog no concurso de 2009. O periodo de votación empeza hoxe día 13 de xullo e finalizará o 17 de setembro. Se alguén considera, en conciencia, que A Lareira Máxica merece o seu voto, pode clicar no enlace (botón vermello) que figura na columna da dereita e votala. Se non é así, pois que non a vote. O único que pretendo é que a xente coñece aínda máis A.L.M. Ademais os premios tamén permiten descubrir blogs moi interesantes nas diferentes categorías do concurso e persoas que merecen a pena. Iso foi o que máis me gustou da experiencia de 2008.

P.D.: Ougallá que o mellor blog "en versión orixinal" sexa para un blog galego -sexa ou non A Lareira Máxica-, que Galicia ten moi bos blogs e bloggers e xa toca que o premio veña para a nosa terra. Sorte, paisanos!!!

---

Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

** To be or not to be a gentleman

Ando perdendo o tempo co ordenador. Non sei si perdendo o tempo ou pasando o tempo. Teríamos que preguntarllo a miña profesora de lingua. Mellor non facelo. Esta muller era terrible. Mesmo o meu amigo Moucho, que é un home que anda a procura da súa media laranxa, había de fuxir dela. Non me estrañaría nada porque esta de media laranxa tiña pouco, éravos limón enteiro. Non teño gañas de cualificala. Aínda que, por outra parte, non sei por qué non ei de facelo. Bah..., non o fago. Paso, soamente estou aburrido e ese non é motivo suficiente para caer no insulto. Son un tipo elegante e estou por riba dese tipo de cousas. Teño que morderme a lingua. Pois iso, mellor ser elegante que acabar cuspindo flema.

Non sei..., non sei..., e que se non o digo podo estoupar. Noto que empeza a apertarme o pantalón e que se non o solto non quedo a gusto. ¡Qué dilema máis grande! A verdade, hai cousas que so teñen un nome. Non sei porque teño que comportarme coma un cabaleiro, ¿é ela una dama digna do meu silencio? Non, non o é, non, non, e requetenón. É máis: ¿é ela unha dama? Tetas tiña, iso sí, pero de aí a ser unha dama... A piques estivo de suspenderme, custoume máis aprobar lingua que o dereito procesal. E iso si que foi forte, moi forte, que o meu profesor de procesal foi un xuíz eclesiástico, don Manuel Calvo Tojo. Para aprobar procesal tivéralle que pedir axuda os santos da capela da Corticela. Portáranse ben, quitara un Notable. Con lingua non lles pedira axuda, daquela simpatizaba co budismo. Quitei un aprobado, un milagre tamén.

...Ampliar/recoller resto do artigo [ +/- ]

Seguro que non o creedes, pero inda ando a voltas coa limpeza do trasteiro. Lévame o seu tempo por dous motivos: o noso trasteiro é grande e estaba bastante cheo. Certo é que levo o traballo con moita calma. Estes días andei revisando as caixas dos apuntes. Atopei algunhas cousas curiosas. Unha delas é unha foto antiga dos meus antepasados nas Américas, ten unha dedicatoria por detrás e está fechada no 1920. Na miña familia debémoslle moito a América, concretamente a Arxentina. É xusto recoñecelo. Cando conecte o portátil ei de escanear a foto. Agora non podo porque este ordenador non se entende co trebello multifunción. Non me preguntedes o motivo pero este pc so vai ben coa vella impresora hp. Deben ser unha das últimas parellas a proba de tentacións, sonlle absolutamente fieis un ó outro.

Outra cousa interesante que atopei: un relato. Titúlase “El decano no padece claustrofobia”. Este relato debe ter uns 12 anos e fixo que me acordara da miña faceta “gamberra”. Veume de perlas, ó mellor ata consigo abandonar a liña “pena, penita, pena” dos meus últimos relatos. Gustoume especialmente este achado porque recoñezo os personaxes nos que me inspirei. Con un xa non teño trato, e co outro, co noso decano, o que é dicir “trato” nunca tiven moito. Ese si que era un tipo elegante, sempre vestido que parecía que ía de padriño nunha voda. Os seus traxes, todos estupendos e feitos a medida, dábanlle un aspecto de dandy que destacaba moito na nosa estartelada facultade ás 9 da mañá dun día calquera. O mellor pensades que a súa imaxe, un chisco fora de lugar, era o que máis nos chamaba a atención ós alumnos. Non, non era iso. Os seus puntos fortes eran, e supoño que seguirán sendo, a sorna galega e o sentido do humor. É unha desas persoas que non precisan da axuda da vestimenta para sobresaír, vai moi sobrado de intelixencia. Un gran tipo, si señor, un auténtico gentleman.

En non, eu de gentleman teño a intención pero fáltame case todo o demais. O meu problema é que me gusta chamarlle as cousas polo seu nome e algunhas cousas, xa se sabe, teñen un nome feo, desagradable, noxento. Así van xurdindo as palabras tabú, esas que non se poden nin nomear. De tan feas son hai que lles inventar un sinónimo que consiga paliar a súa carga ofensiva. O sistema é bo, cumpre a perfección o seu cometido, pero a cuestión é que se calo rebento e non sei cal e a palabra politicamente correcta para o cualificativo “cabrona”. Vou mirar o dicionario.

Cabrón s. m. 1. Macho da cabra. 2. Aplícase como insulto á persoa que a xuízo doutra fai algo con mala intención para enfastiar a outro. 3. Marido ó que a muller lle é infiel, particularmente cando o consente.
OBS. As acepcións 2 e 3 son de uso vulgar e fan que a palabra sexa mesmo tabú, incluso na primeira acepción. O dicionario, esa fonte inesgotable de sabedoría, deixoume como estaba. Non trae un sinónimo culto do substantivo cabrón, que nin sequera é adxectivo coma eu pensaba. Bueno, pois aí queda iso, o que queira entender que entenda, eu non vou caer na vulgaridade, eu son un aprendiz de gentleman.

---

RELATO ESCRITO POR: Alvariño
Colaborador habitual de A Lareira Máxica

** As sardiñas revenidas

Vilaxoán (en Vilagarcía de Arousa) celebra o 17 e 18 de xullo a Festa das Revenidas, que une festival de música galega con tradición, arte e a exaltación gastronómica da sardiña nun so evento. O seu obxectivo é recuperar a celebración da festa das sardiñas revenidas, perdida desde a Guerra Civil e rescatada no 2004. Os seus organizadores catalógana como unha "mestura explosiva entre o bo comer, a mellor música e a satisfacción de ser galegos, tomo remexido e enriquecido cun bo viño e un chisco de licor café".

No apartado musical, este ano contará cos grupos musicais:

* D´Callaos
* Alamedadosoulna
* Os Cuchufellos
* Kogito
* La Kinky Beat
* Lusco Fusco
* Quempallou
* Skarface
* Zulú 9.30
* Picadiscos

Para máis información ésta é súa páxina web da Festa das Revenidas, moi completa e chea de documentación sobre a festa: orixe, historia, guía útil de viaxe, fotos, edicións anteriores e, por suposto, a de 2009. Nunca tiven o pracer de asistir ás Revenidas pero, polo que estiven lendo e polo que me dixo xente que xa foi, merece a pena asistir. Tomo nota. Por certo, a camiseta conmemorativa gústame moito!!

---

ARTIGO-OPINIÓN DE: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

** 5 ilusións en 5 minutos

Este ilusionista fue retado en Holanda para ver qué podia hacer en 5 minutos. COMO LO HARÁN?????

---

VÍDEO REMITIDO POR: Jose
Colaborador de A Lareira Máxica