SAN XENXO. Julio Torres
(Artigo adicado a tódolos compañeir@s de promoción de Traballo Social)
14 anos quedaron no saco dos olvidos nunha soa tarde. O tempo é caprichoso ás veces. Fai carreiras de velocidade e sempre nos gaña, sempre nos deixa atrás. É cuestión de vida, non podía ser doutro xeito.
Hai 14 anos case ninguén tiña móbil. As cabinas de teléfono repartían tickets de "espere su turno" como se dunha carnicería, frutería ou charcutería se tratase. Daquela o móbil case era un obxecto de luxo. Hoxe, para a maioría, case é un luxo carecer deste trebello porque, do contrario, estás desfasado. O tempo. Ese ser...
Pode pasar moito tempo sen falar cunhas persoas e velas logo de varios anos e empezar a falar con elas, como se acabaras de conversar tan so hai uns días con ela. E cinco ou seis horas saber a pouco...Boa sinal, a de que son persoas coa que te sintes a gusto.
14 anos dan para moito. Non so non había case móbiles, senón que moitas outras tecnoloxías avanzaron á velocidade da luz. Mail, messenger, facebook, iphone, etc. sonarían daquela case a ciencia ficción, pero a realidade -como sabemos- sempre supera á ficción. En 1996 todos esperabamos recelosos o chamado efecto 2000. Atlanta, Sidney, Atenas, Pekin surcaron cada catro anos desde entón a terra dos eventos deportivos. O ansiado primeiro traballo, máis traballos, matrimonios, fillos...E en definitiva triunfos, alegrías e penas. So é cuestión de pararse a pensar un pouco e decatarémonos que 14 anos son bastantes e neles aconteceron un gran repertorio de cousas.
Hoxe aquel/a compañeir@ traballa nunha residencia de xente maior, ou nun centro de menores, ou nun SAD, ou nun centro de día, ou nos Servicios Sociais dun organismo oficial, ou nunha asociación ou ONG, ou nun departamento de Recursos Humanos, ou foise a Madrid ou a Barcelona,... Ou traballa en algo distinto ó que estudiou -pero ten traballo que é o que importa, sobre todo nestes tempos de crise-.
Claro que, por moito tempo que pase, sempre nos parecerá máis do que foi. Semella que onte foi onte e que hoxe escoitamos dicir "en el capítulo de ayer...", como se acabaramos de abrir a ventana pero en vez de escoitar a Genma Nierga, @s que escoitamos son a aqueles que 14 anos antes foron compañeir@s teus, aqueles cos que durante tres anos compartistes moitas cousas, pero fundamentalmente a súa amizade. 14 anos despois aqueles traballadores e traballadores sociais seguen conservando a súa esencia. Parece que o tempo nos engañara e que en realidade fose menos anos...
GRACIAS a @s compañeir@s coas que tiven o gusto de departir unha extraordinaria tarde nunha Compostela que onte non so estaba ateigada de peregrinos, senón de social workers vidos de diferentes puntos de Galicia. "¿E ti que é da túa vida?" foi a frase máis escoitada. Unha tarde para pórse ó día, para lembrar vivencias pasadas, para falar daquela pioneira viaxe fin de carreira a Tenerife ou, en sentido amplio, para conversar. 14 anos máis maiores pero non tan cambiados como podiamos pensar. Semellaba que o tempo retrocedera e que por unhas horas nos levase de volta a aqueles tempos de estudiante nos que as rúas santiaguesas do casco vello e as do ensanche eran nosas a diario, pero especialmente os mércores e xoves..., porque Santiago seguirá sendo a nosa segunda casa, para os que a colonizamos noutro ano Xacobeo (logo viñeron os do 99, 2004 e 2010). Coincidencias da vida.
Mágoa que unhas horas non son suficientes para repasar 3 anos de carreira nin outros 14 anos de travesía individual. Acordamos repetir cada ano e agardamos contar con máis compañeir@s cos que foi non foi posible contactar ou que non puideron acudir desta vez. A tod@s -presentes ou ausente onte- , gracias pola vosa amizade. Un auténtico pracer. O tempo pasa pero as amizades permanecen...
Publicacións
.jpg)
