** Marramaooooo… marramaooooo…!

Aínda que non estamos oficialmente na primavera, con este tempo tan bo parece que xa chegara. Os arbustos do xardín empezaron a brotar e as camelias xa levan uns días cheas de flores. As mimosas tamén floreceron. O Entroido, do latín introitus, unha festa tradicional e antiga que ten a súa orixe na celebración da fin do inverno, remata hoxe. Os gatos do meu vecindario levan varios días alterados, co sangue en plena efervescencia. A especie gatuna débese rexer polo seu propio calendario e, polo que se ve, vai cunhas cantas semanas de adianto con respecto ó gregoriano. Esta semana celébrase o San Valentín e os de Ferrero Rocher xa puxeron na TV o anuncio dos seus bombóns. A verdade, non me gustan moito as campañas comerciais que pretenden fomentar o consumo de chocolate entre os namorados.
Explícome, tendo en conta que o chocolate seica é un bo substituto do sexo, ata me parece unha falta de consideración coas persoas máis desafortunadas. Xa sabedes, as víctimas dos erros de tiro do chosco Cupido. Hai que ver, dos que necesitamos a nosa ración diaria de chocolate para sobrevivir, que o noso non é antollo senón pura necesidade, non se acorda ninguén.

Uns tanto e outros tan pouco. E senón que llo pregunten a miña tía Florentina: “non che hai máis que vicio Eleniña, que agora hai mil cousas e antes nós non tiñamos nada. Cando Manolo me dixo o de metelo polo outro lado case lle planto unha labazada na cara. E que eu sempre lle dicía que “non” e el estaría farto de aturarme, que eu ó meu Manolo quíxenlle moito e ben que me gustaba facelo, que nós daquela éramos novos, que casamos con vinte anos, e xa se sabe.... ¡Pobre Manolo!, queenpazesté, xa hai dous anos que faltou e inda me parece que o sinto andando pola casa. Que boíño era, e que considerado, foime afacendo pouco e pouco e así que lle collín o gusto ben que o pasamos, faciámolo case todiñas as noites. Se che digo a verdade Eleniña, os tarros de crema Nivea pouco duraban, e que eu non quería ter tantos fillos como mamá, que coa miña Loliña xa estaba contenta”.

Onte, ó descolgar o teléfono da salita, oín esta conversación da tía Florentina e de mamá.

...Ampliar/recoller resto do relato de Alvariño [ +/- ]

Non sabía que a liña estaba ocupada, foi unha casualidade. Miña nai quedou muda, eu pasmado. Agora entendo ese bo humor, ese sorriso permanente, esa paz interior que acompañou sempre a miña tía Florentina. Eu pensaba que viña de tanta misa e de tanto rosario. Polo visto, no seu estado de perpetua felicidade tamén deberon influír bastante outras facetas da súa vida terreal. Nunca pensei que a vida sexual das beatas e os sancristáns fora tan intensa.

Ó mellor, o dos desemparellados é un colectivo minoritario e por eso non lle compensa ás marcas de chocolate invertir nunha campaña publicitaria dirixida exclusivamente a nós. Pode ser. Está visto que o que non se conforma é porque non quere. En caso de apuro sempre se lle pode botar a man ó comodín do amor platónico. Non me parece mala idea: cero discusións, cero tensións, cero conflictos, nin sogro, nin sogra,... ¿Sexo? Bueno, para que enganarnos, daquela maneira. É o que ten o platonismo, hai que apañarse so ou zamparse uns cantos bombóns cando che entran as ganas. Algunha desvantaxe tiña que ter.

Miña prima Pili, a irmá pequena de Juanjito, acaba de entrar na cociña cun prato tapado cun papel de aluminio.

- ¿Qué traes aí ?
- A proba das filloas.
- Qué ben, pois déixaas aquí na mesa.
- ¡Alvariño! Xa che esqueceu que empachaches o domingo coas orellas.
- Como eres, que eu so quería probalas.
- Si, si... probalas todas, que a ti unha non che chega. E ti, ¿qué fas?
- Nada, escribo un pouco.
- ¿Sobre qué?
- Neste momento, sobre algún dos inconvenientes dos amores platónicos.
- ¿E cáles son?
- Non cho digo. Xa lerás o relato na Lareira.
- Pois terei que lelo, que como tamén teño un amor platónico ó mellor convenme estar informada.
-Non me digas, ¿e pódese saber quén é o afortunado?
- Si, Jorge Flo. Podes poñelo no teu relato se queres. E ponlle tamén unha foto súa que hai na páxina de M-80, unha na que está sorrindo. É alto, guapísimo, intelixente, bo, deportista, millonario, ten sentido do humor, ten unha voz preciosa e por riba, é mandamáis nos 40. ¡Ai...!, co sacrificado que é cantar na orquestra, todo o día co pasodoble na boca...
- Cala un pouco Pilita, que me vas arruinar o relato.
-Anda, Alvariño, faino, que me fai ilusión, que Juanjito xa é famoso e a min inda non me nomeaches nunca.
- Xa veremos, non che prometo nada Pilita. E que neste relato xa falei da familia máis arriba.

Mi madriña, o dos amores platónicos estase a converter nunha epidemia. Os gatos, que deben ser infinitamente máis listos que os humanos, seguen disfrutando no xardín:

-¡Marramao...marramao...!1

Achégome a ventá e vexo tres gatos. Un deles é o Lucas, o gato da miña veciña Maruja, e os outros dous non sei de quen son. O Lucas está desmellorado, máis fraco. Estes días nin sequera debeu comer e tamén debeu facer máis exercicio. Vai ter razón o médico novo. O outro día díxome que se quería adelgazar debía moderar a inxesta de calorías e facer exercicio con regularidade. Agora que o penso, deben existir moitos paralelismos entre a medicina e a veterinaria. Claro, por eso se fan tantos experimentos con ratos e cobaias, e por eso de don Ramón, un dentista xa xubilado que houbo na miña vila, dicía a xente que era coma un veterinario.
É o que ten escribir e reflexionar, sempre te acabas decatando de cousas que doutro xeito inda che habían de pasar desapercibidas.

-Ñam... ñam... ¡qué boas están as filloas que trouxo Pili!

1. Onomatopea. Úsase para imitar o maullido do gato na época de celo.

---

UN RELATO ELABORADO POR: Alvariño
Gran colaborador de A Lareira Máxica